In memoriam: Henrieke Schoonekamp - Zutphense columniste wist alles menselijk te maken

ZUTPHEN - Op deze plek (pagina 3 in de papieren krant) stond lange tijd wekelijks de column van Henrieke Schoonekamp. De Zutphense begon vlak na de lancering van Contact Zutphen-Warnsveld in 2013 met schrijven voor deze krant. En ze had deze ruimte nog vele jaren met haar mooie, humoristische en ontroerende kijk op Zutphen en de rest van de wereld moeten vullen. Een auto-immuunziekte heeft veel te vroeg een einde aan haar leven gemaakt. Henrieke is op 40-jarige leeftijd overleden.

Door Gerwin Nijkamp

Het grote klein maken, dat is wat de blonde schrijfster tot kunst heeft verheven. Veelzeggend is de titel ‘Foute niertjes’ die zij in maart 2018 boven haar column zette. Daarin vertelde ze uitgebreid en op zeer persoonlijke wijze hoe haar tot dan toe bruisende en veelzijdige leven op de kop was komen te staan. Naast het verdriet en de onmacht die uit de beschrijving van haar nieuwe realiteit met medicijnen en de dialysemachine sprak, was elke alinea wel voorzien van een grapje, positiviteit en zelfspot. ‘En ziek of niet, ik ben toch vooral Henrieke, inwoonster van Zutphen. Géén patiënt. En ook met hamsterwangen gebeurt er vast genoeg om over te schrijven hier in de gemeente en in m'n leven…’, zo sloot ze die column af.

Door grote dingen klein te maken, zonder ze te bagatelliseren overigens, werden de inkijkjes in de wereld van de Zutphense herkenbaar en menselijk. Klein was haar wereld allerminst. In het dagelijks leven werkte ze onder meer als forensisch rechercheur bij de politie, ze reisde de hele wereld over, deed veel vrijwilligerswerk en genoot van het leven in Zutphen met haar vrienden én haar konijnen. In Contact schreef ze vooral over dat leven in de Hanzestad. Haar humorvolle en nuchtere kijk op het Zutphense wel en wee en haar eigen rol daarin, leverde een grote schare aan fans op. Alleen al de vele steunbetuigingen die lezers stuurden na de bekendmaking van haar ziekte tekenden haar populariteit.

Henrieke wist echter ook ver buiten Zutphen indruk te maken. Met name door de blogs die ze schreef voor de politie. In haar verhaal ‘De kus van Lennart’ beschreef ze een wel heel bijzondere gebeurtenis. Een Zutphense wijkagent vroeg haar om de vingerafdrukjes van de op 2-jarige leeftijd overleden Lennart veilig te stellen. Moeder Wendy Marsman wees haar de vingerafdrukken op de ruit, die wilde ze graag bewaren als herinnering aan haar zoontje. De forensisch onderzoeker ontdekte echter niet alleen kinderhandjes op het raam, maar ook een kus die Lennart op het raam had gedrukt.

Met dit ingrijpende verhaal en vele andere blogs op politie.nl slaagde ze in haar missie om de mens achter het uniform te tonen. Waardering van haar vakgenoten was er in 2016 toen zij werd uitroepen tot winnaar van ‘Het Blauwe Hart’, een prijs voor politiemedewerkers die het verschil weten te maken. Behalve voor Contact, de politie en haar eigen blogspot, schreef Henrieke een tijd voor VROUW op De Telegraaf-website. Ook heeft ze de boeken ‘Brieven aan Máxima’ en ‘(Ont)sporen’ op haar naam staan.

Henrieke liet haar lezers zien dat het leven de moeite waard is om geleefd te worden. Dat van haar was helaas veel te kort. Het biedt troost dat ze er zo veel uit wist te halen en daarmee een onuitwisbare indruk achterliet.

Derk-Jan Rouwenhorst en John Post, de makers van Gert & Tess, staan stil bij het verlies van Henrieke. Ze stonden jaren samen op pagina 3 van de krant. Afbeelding: ToonWorkz