Afbeelding

Zitten om een cappuccino met gebak

Algemeen

ACHTERHOEK - Twee weken, veertien volle dagen, moet ze zitten, omdat we opgelucht en blij waren. Omdat we het leven vierden. “Over een jaar zie ik u weer. Ik zou, als ik u was, er maar een taartje op eten met uw dochter!”, zei de dokter. Een fijn bericht dat zeker een traktatie waard was. Dat vond ik ook. Een paar uur na het bezoek aan het ziekenhuis ging de deur van ma's appartement potdicht voor haar en voor het kleine beetje bezoek dat inmiddels toegestaan is in het verzorgingshuis.

Door Alice Rouwhorst

Ze kreeg een oproep voor controle van de cardioloog. Ja, natuurlijk ging ik met haar mee, net als al die vorige keren. Maar zo vanzelfsprekend was dat natuurlijk niet. Want mocht ze eigenlijk wel naar het ziekenhuis? Ze was immers de deur sinds de ‘intelligente’ lockdown niet uit geweest en die deur zat nog steeds dicht. Ik vroeg om toestemming en die kreeg ik. Ze mocht mee op voorwaarde dat ze op de heen- en terugweg een mondkapje voor deed ter bescherming. In het ziekenhuis moesten we ons houden aan het daar geldende protocol werd me verteld.

De score van de vragenlijst van het ziekenhuis was voor ons beiden nul, dus oké. Onze temperatuur was ook oké. We mochten naar binnen, nadat we onze handen ontsmet hadden. Verbaasd waren ze wel dat we een mondkapje droegen, dat was binnen niet nodig. We mochten, als we dat wilden het kapje afzetten. Dat deden we. In de wachtkamer zaten meer mensen, ruim op 1,5 m afstand van elkaar. Allemaal zonder mondkapje. Een ECG werd gemaakt door een vrouw zonder mondkapje. De cardioloog nam de bloeddruk op, zonder mondkapje. Korte 1,5 meters hebben ze hier dacht ik. “Ik ben zeer tevreden. Het ziet er goed uit, u ziet er goed uit! Ik zie u pas over een jaar weer!”

Wat een super bericht! Zeker nadat het in het begin van het jaar niet zo goed ging met haar hart. Dat moest inderdaad gevierd. En dat deden we, met inachtneming van de 1,5 meter uiteraard en drukte mijdend, met een heerlijke cappuccino en gebak erbij. Ma smulde ervan, genoot volop en ik ook. Heerlijk om weer vreugde in haar ogen te zien. Terug bij de auto deden we een schoon mondkapje voor en reden huiswaarts. Ze kletste honderduit, leefde helemaal op. Ik bracht haar naar haar kamer, ruimde nog wat op en ging naar huis. Niet veel later werd ik gebeld door het verzorgingshuis. Of het klopte dat ik met mevrouw na het ziekenhuisbezoek een kop koffie had gedronken, want dat had ze in geuren en kleuren verteld. Ik antwoordde bevestigend. Dat was echt niet de bedoeling en mevrouw moest per direct in quarantaine voor twee weken en mocht geen bezoek meer ontvangen. Beduusd hing ik op, want ik was me van geen kwaad bewust. Ik moest het niet zien als een straf werd me verteld. Maar zo voelde en zo voelt het nog steeds wel. Het voelde als een ijskoude douche, als een loodzware straf. Voor haar en voor mij. Ma werd (nog meer) beroofd van haar persoonlijke vrijheid.

Mag dat zomaar? Een (gezond) mens opsluiten?
In de blijheid van het moment deden we iets wat blijkbaar niet mocht en daar moet ze nu voor boeten. Twee weken zit ze gevangen op haar kleine, en met een hittegolf in aantocht, snikhete kamertje. Twee weken omdat ze samenwoont met kwetsbare ouderen die ze mogelijk kan besmetten. Net als ik snapt ze het niet. De, in onze ogen, willekeur van de ‘regels’. “Maar in het ziekenhuis dan? Daar had toch ook niemand een mondkapje voor? Ook daar kan ik toch besmet raken?” Ik kan het haar niet uitleggen. Ze hebben plakkers op haar geplakt voor een ECG. Bloeddruk opgenomen. Dan is iemand echt dichterbij dan 1,5 meter! En blijkbaar kan dat en mag dat weer, anders doen ze dat toch niet in een ziekenhuis? Is het besmettingsgevaar blijkbaar niet zo groot als ze even zo dichtbij komen..?

Mensen die in het ziekenhuis binnenlopen zijn gescreend en op een terras of restaurant niet, is het argument voor haar quarantaine. Oké… maar die 1,5 meter dan? We zaten toch op 1,5 meter en meden de drukte…? We hielden ons toch aan de regels? Dan is de kans op besmetting toch vele malen kleiner? Het reproductiegetal is toch ook al veel lager, kleiner dan één? Waarom moet ze dan in quarantaine? Ze moet in quarantaine om de kwetsbare medebewoners te beschermen. Dat zou ik snappen in de tijd toen de ic’s bomvol lagen, je weet wel in die tijd toen de verzorging zelf onbeschermd rondliep, maar nu snap ik dat niet. Bovendien, ma woont niet voor niks in een verzorgingshuis. Zij is óók een kwetsbare oudere. Wat doet het met haar? Twee weken zitten, twee weken ‘kamerarrest’, want zo noemt ze het en dat is het ook. “Maar ik heb een fijne ochtend gehad, dat pakken ze me niet meer af. Bedankt!” Dit heeft ze me al meerdere malen met tranen in haar ogen gezegd. Hoe erg is dat?! Ook ik hou het dan niet droog. Wat doen twee weken quarantaine met een vrouw van 83?! Alsof dát goed is voor haar gezondheid. De kilo’s vliegen er weer af van de stress. Terwijl er net met heel veel moeite weer een kilootje op zat.

Twee weken letterlijk en figuurlijk zitten. Zitten om een cappuccino met gebak... Hoe blijft ze fit? Ze liep op de gang heen en weer om nog wat beweging te krijgen. Dat kan ze nu niet meer. Een gevangene in een gevangenis heeft het beter, die wordt tenminste nog een keer gelucht. Waarom mag de verzorging nu nog wel bij haar in en uit lopen en ik niet? Wat is het verschil tussen een verzorger die naar binnen gaat met een mondkapje voor of haar eigen dochter met een mondkapje voor?

Ik snap het niet. Ik kom er niet uit. Is dit te rechtvaardigen? Is dit humaan? Waar is de menselijke maat?
De klomp brak helemaal bij mij, toen ze op de familieapp zo rond half tien ’s ochtends een bericht stuurde op dag vier van de quarantaine. “Het is ruim half 10. Ze vergeten mij met brood. Ze komen net vragen of ik al wel een broodje heb gehad. Vergeten. Ik besta niet meer. Zijn net geweest.”

We proberen haar er doorheen te slepen. Elke dag heeft één van ons een balkonscène en schreeuwen we de laatste nieuwtjes naar haar en hebben het over ditjes en datjes. En ik worstel met de vraag of ik me schuldig moet voelen omdat ik met mijn eigen moeder een kopje koffie heb zitten drinken na een goed bericht. Ik heb besloten dat ik dat weiger, want het voelde juist héél erg goed en fijn! Dat pakken ze me niet meer af! En ondertussen zoek ik vanaf dag één van de quarantaine op het internet naar informatie, lees ik veel schrijnende verhalen en voer ik (telefoon)gesprekken onder andere met en in het verzorgingshuis, want dit laten we niet zo maar gebeuren!

Vandaag ben ik gebeld. Morgen wordt ze getest en als de uitslag, die gemiddeld binnen 24 tot 36 uur beschikbaar is, negatief is mag ze van haar kamer! Maar…. nog geen bezoek. Kan iemand mij uitleggen waarom dát nou is?

Als ze écht vrij komt, gaan we het vieren. Met een cappuccino en gebak. Leef het leven!

Alice Rouwhorst
Steenderen

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant