Relatief

Relatief

Voor iedereen die de verplichte gezelligheid van kerstdiners, de oliebollen, het lange wachten op oudejaarsavond en opgeprikte nieuwjaarsvisites overleefd heeft, wacht nu januari met blue monday en de week van de suïcide.
Een waterig zonnetje doet een halfzachte poging om de kale bomen op te vrolijken en slaagt daar niet echt in. De koffie is op, maar ik kan me er niet toe zetten om de straat op te gaan en de dag met open vizier tegemoet te treden. Ik haast mij om te zeggen dat mijn landerigheid vaak tijdelijk van aard is, ik kan me er prettig in onderdompelen en de dekens ver over mijn hoofd trekken in de rustige wetenschap dat het de volgende dag alweer anders kan zijn. Dat geldt niet voor iedereen. Ik hoop dat deze mensen zich getroost voelen met een week van de suïcide en een depressiegala, maar zeker weten doe ik dat niet.

Een weetje waaraan ik geloof besluit te hechten is dat een mens opvrolijkt van zingen. Daarom nam ik vorige week een kijkje bij een repetitie van het Warnsveldse Mannenkoor. Het zaaltje zag er, eensgezind met de tijd van het jaar, deprimerend uit. Binnen werd laag en traag gezongen. De dirigent stond er vol vuur voor te zwaaien, maar dat was nog niet direct terug te horen. Ik bleek middenin een nieuwjaarsreceptie te zijn beland. Een koorlid met de gave des woords hield een geestige speech, waarin het koor onherkenbaar flitsend voor het voetlicht kwam. Het begin van een verlangen om mee te zingen begon te ontluiken. Een aantal trouwe eega's voegden zich erbij en toen ontvouwde zich een verbijsterend ritueel.
Het talrijke gezelschap splitste zich op in twee rijen. Op mechanische wijze schoven deze rijen vlak langs elkaar heen, waarbij men elkaar snel de hand schudde, 'beste wensen' bromde, doorschoof naar de volgende en dat minstens vijftig keer achter elkaar. Als nieuweling greep ik soms mis, het was duidelijk dat deze mannen hier al decennialang op oefenen. Na het ritueel bleek dat ze inderdaad vrolijk van het zingen waren.

De volgende dag bezocht ik Films for Thoughts in Luxor en zag The Greatest Sacrifice van Eyad Aljarod. Hij filmde de Syrische revolutie van binnenuit. Strijders die gerechtigheid willen en demonstreren, zingen en dansen, maar gaandeweg niet anders kunnen dan de wapens oppakken met hun dood tot gevolg. Daverende kogelregens en bomaanvallen riepen de associatie op met vuurwerk. 'In Nederland wordt het geluid van oorlog gesimuleerd en daarna is het blue monday. Het is wel relatief allemaal', realiseerde ik mij met het schaamrood op de kaken.