'Ben jij toevallig handig?'

ZUTPHEN - Carolien Verbruggen pakt gloednieuwe werkkleding uit op het moment dat ik bij haar binnenstap. Een stoere zwarte klusbroek en vrolijk gekleurde T-shirts met het logo van De Klusdames op de bovenarm. 'Heb je ook een mooie gereedschapskist?' vraag ik, hopend op een fotogeniek plaatje. Ze neemt me mee naar haar klusbus en daar ligt een rij gereedschapskisten, maar niet de ouderwetse die ik in gedachte had, het zijn groen en zwarte harde plastic koffers vol hand en elektronisch gereedschap. Te modern om fotogeniek te zijn.

Door Jolien Wilmar

Carolien is opgeleid als fysiotherapeut en heeft in die hoedanigheid zeven jaar in Amsterdam gewerkt. Als fysiotherapeut repareer je met je handen wat kapot is in het menselijk lichaam, alleen heet dat dan genezen. Als fysiotherapeut word je opgeleid het lichaam te begrijpen en te beïnvloeden, maar Carolien begon in de loop van de jaren steeds meer te ervaren dat de lichamelijke klachten vaak een psychische oorzaak hebben. Daarom begon ze zich te oriënteren op een omscholing waarin de psychosomatiek een rol zou kunnen spelen.

De bijscholing zag er wat anders uit dan ze verwacht had, ze werd moeder en ze nam die nieuwe taak zeer serieus. Ze schoolde zich in 'attachment parenting' ook wel 'natuurlijk ouderschap' genoemd. Deze methode beoogt een optimale hechting tussen moeder en kind. In de praktijk betekende dat voor Carolien dat de kinderen zo dicht bij haar in de buurt mochten blijven als de kinderen zelf graag wilden. Geen kinderopvang dus.

Daarnaast volgde ze meerdere communicatietrainingen in 'geweldloze communicatie,' zodat de communicatie tussen haar en de kinderen zonder hardheid of ruwe taal zou zijn.
"Het is best lastig," vertelt Carolien, "om in deze tijd moeder te zijn zonder betaald werk en toch je volwassen behoeften, aan een gelijkwaardig gesprek en bezigheden, te vervullen. Er zijn niet meer zoveel moeders die thuis zijn bij de kinderen, dus moest ik echt op zoek naar andere moeders om samen met hen de huis-, tuin- en gezinstaken te vervullen en de kinderen overal in mee te nemen. Mijn ideaal is, dat de volwassenen doen wat ze doen moeten en dat de kinderen daarbij welkom zijn. Een lastig ideaal, omdat de tegenwoordige werkzaamheden zich zelden lenen voor de aanwezigheid van kinderen. Toch is het mij lang gelukt, doordat we verhuisden naar Breda en daar op een prachtige zorgboerderij kwamen te wonen. De omgeving was zo mooi, met een hooimijt, een stal, een heerlijk erf, een kas, een tuinderij en een beregeningsvijver waar 's winters op geschaatst kon worden en waar we in de zomer in konden zwemmen, dat ik die plek aan meer dan onze eigen drie kinderen gunden. Zo kwam het dat ik daar een kinderopvang ben begonnen en een betaalde baan én de aanwezigheid van mijn kinderen kon combineren."

"Negen jaar geleden verhuisden we naar Zutphen. Met drie schoolgaande kinderen en de noodzaak om mede-kostwinner te worden, ben ik in een gezinsvervangend tehuis gaan werken."

"Ik geloof vanuit het diepste van mijn hart dat iedereen geboren wordt als goed mens en niets liever wil dan liefde geven en ontvangen. Ik vind het niet moeilijk om dat in alle kinderen te zien, of dat nu mijn eigen of andermans kinderen zijn, maar sommige kinderen reageren zo heftig dat het heel moeilijk kan zijn om zo empathisch te blijven reageren als ik graag zou willen en tegelijkertijd de grenzen aan te geven die op dat moment nodig zijn. Op dat vlak heb ik ontzettend veel geleerd van mijn collega's én van de kinderen.
De belangrijkste werktijden in het gezinsvervangend tehuis zijn de avond- en weekenddiensten, en de feestdagen, precies de momenten waarop ik eigenlijk bij mijn gezin wil zijn. Dat deed mij uiteindelijk, na zeven jaar daar werken, de das om."

"Toen brak er een tijd van bezinning aan. Een vriendin zei tegen me: 'Maar jij kan toch eigenlijk alles?!'. Een ander vroeg: 'Wat deed je het liefste als kind?'. Ik realiseerde me dat ik het meest in mijn element ben als ik dingen kan maken: een dak repareren, een vloer leggen, de binnen- of de buitenboel schilderen, repareren wat stuk is en nieuw maken wat we nodig hebben. Zo komt het dat ik een eigen klusbedrijf ben begonnen.

Ik vroeg aan een vriendin: 'Ben jij toevallig handig?', waarop zij antwoordde: 'Ontzettend handig!'. Ze bleek nota bene meerdere ambachtelijke meubelmakerscursussen gedaan te hebben en net als ik gelukkig te worden van klussen. Marleen Hartman en ik vormen nu sinds een jaar het bedrijf: De Klusdames. Ik ben dolblij dat we het samen doen, we vullen elkaar goed aan en het werkt heel effectief om vier handen te hebben in plaats van twee. We doen schilderwerk, we leggen vloeren, maken kasten of planken op maat, of lopen een hele lijst to-do klussen langs die iemand zelf niet wil of kan uitvoeren: lampen verhangen, dakgoten legen, gordijnen vernaaien, muur een nieuwe frisse kleur geven, trap opknappen, noem maar op."

Carolien heeft haar draai gevonden, ze kan nu werken in de tijden die zij wil en er is werk genoeg, want wie heeft er nou niet een huis waar eigenlijk nog van alles gebeuren moet?