Afbeelding

Zwaleman | Scharreleieren

Algemeen Columns

Scharreleieren

Vorige week had ik het in deze column over de zogeheten Rustpunten (die bij ons in de Achterhoek vaak Uutblaoshuuskes heten) waar fietsers even op adem kunnen komen en voor weinig geld van een kop koffie of thee kunnen genieten. Gebaseerd op het goede vertrouwen dat in deze streek gelukkig nog aanwezig is, schreef ik toen. Omdat de exploitant van zo'n rustpunt er gewoon van uitgaat dat je de versnaperingen eerlijk afrekent door een paar euro in een geldkistje te doen.
Datzelfde goede vertrouwen hebben natuurlijk ook de mensen die langs de weg iets te koop aanbieden. Zelfgemaakte jam, eieren, fruit of noten, zowat alles dat een (hobby)boer produceert kun je langs de Achterhoekse wegen wel aantreffen. Vooral langs de wat kleinere weggetjes trouwens, waar veel fietsers langs komen. Soms zie je ook wel een verkoopstalletje langs een provinciale weg waar de auto's met minstens tachtig op de teller langsrazen. Eerlijk gezegd snap ik niet dat die nog klanten trekken. Persoonlijk pieker ik er niet over om mijn leven op het spel te zetten voor een doosje eieren of een zakje vers geplukte slabonen. Maar als ik een eind ga fietsen zorg ik altijd wel dat ik wat klein geld op zak heb, zodat ik onderweg mijn boodschappen kan doen.
Vorige week kwam ik niet zo gek ver van huis langs de plek waar ik in het verleden met enige regelmaat een doos eieren heb gekocht. Vanuit een oude bolderkar op de hoek van twee zandwegen werden die voor een prikkie aangeboden. Tot twee jaar geleden de kar plotseling leeg was en ook leeg bleef. De eigenaar had, zo bleek me later, er schoon genoeg van dat steeds het kistje waarin de kopers hun eurootjes deden, werd gestolen of ter plekke opengebroken. En dat snapte ik best. Dat ie er genoeg van had, bedoel ik. Dat iemand zich er toe verlaagt om voor een paar euro een geldkistje open te breken, daarvoor heb ik veel minder begrip.
Maar goed, de bolderkar stond er nu weer en er lagen nog doosjes met eieren in. Zes stuks voor negentig cent, las ik op een briefje dat aan de kar hing. Ik pakte twee doosjes en trok mijn portemonnee om te betalen. Maar waar was het kistje waar ik het geld in moest doen?
Dat kistje was er niet en toen ik een van de eierdoosjes open deed snapte ik waarom. Bij de eieren zat een briefje met de volgende tekst: In verband met diefstal contant geld graag betalen op rekeningnummer …..

Slim bedacht, was mijn eerste reactie. Maar het zette me ook aan het denken. Een kistje met geld is dus niet veilig voor onverlaten die het verschil tussen mijn en dijn niet kennen. Maar diezelfde onverlaten laten doosjes met eieren blijkbaar met rust. Ze komen niet op het idee om die mee te nemen. Waarom niet? Zijn ze nog te beroerd om zelf een eitje te bakken? Kopen ze liever voor een paar gestolen euro's een patatje? Wie zal het zeggen….. In ieder geval ben ik blij dat ik weer bij die bolderkar terecht kan. Want ik koop mijn eieren liever bij een hobbyboer dan in de supermarkt. Niet alleen omdat ze goedkoper zijn, maar vooral omdat ze zijn gelegd door echte scharrelkippen. En dus niet door kippen die alleen maar die naam hebben. Die met duizenden soortgenoten een stal delen en nooit daglicht zien. Negen kippen per vierkante meter, kun je dat nog scharrelen noemen?

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant