Column Henrieke Schoonekamp - Machine

Machine

Ik haat de machine die naast mijn bed staat. De machine die ik nodig heb om in leven te blijven. En daarom hou ik ook heel veel van die machine. Omdat ik in leven wil blijven. Maar leven dankzij een machine, da's zwaar. Mijn leven hangt niet aan een zijden draadje, mijn leven hangt aan een stekker. Een stekker in het stopcontact.

Wat mijn lijf niet meer doet, dat doet de machine. Tien uur lang, iedere nacht. Zeventig uur per week lig ik dus vastgekoppeld aan die machine. En in die tijd worden de afvalstoffen uit mijn lijf verwijderd en het vocht. En omdat die machine lang niet zo goed is als een paar werkende nieren, moet ik dus heel erg op mijn eten letten en mag ik maar een liter drinken per dag. Meer kan de machine niet uit mijn lijf halen.

Als iemand mij ooit had verteld dat ik honderd procent afhankelijk zou gaan worden van een machine, dan had ik die persoon voor gek verklaard. En ook direct gezegd dat dat geen leven is wat ik zou willen. Dan liever een spuitje… Maar ja, da's makkelijk praten als je gezond bent en met vrienden op het terras een biertje drinkt. De realiteit bleek anders. Namelijk dat ik die machine gewoon accepteer en mezelf er iedere nacht weer aan vastkoppel.

Slapen is moeilijk aan een machine. Als ik in mijn slaap op de slang ga liggen waarmee ik aan de machine vastlig, dan geeft het ding alarm. Vijf keer per nacht wordt er vloeistof mijn buik ingepompt en na anderhalf uur wordt die vloeistof er weer uitgetrokken door de machine. En dat doet pijn en dus word ik wakker. Een nachtje doorslapen, dat zit er niet meer in. Maar leuk of niet, ik heb geen keuze. Dit is het, hier moet ik het mee doen, dit is mijn leven. Geen machine is geen leven. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik een lijf dat het alleen nog doet dankzij een machine, een buik waar een slang uitsteekt. Een verlengstuk van mij en daarbij tevens een verlening van mijn leven.

Eigenlijk ben ik dus gewoon een kasplantje. Maar wel een kasplantje dat nog zoveel mogelijk in het leven staat. Of misschien ben ik wel een Duracelkonijn. Ik leef indirect op stroom. Ik haat de machine die naast mijn bed staat. En ik hou ervan. Want ik hou van het leven.