Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - TEDx spreker

Algemeen

TEDx spreker

Durf ik dat wel? En kan ik dat wel?

In januari zag ik een oproepje staan waarin sprekers werden gevraagd voor een TEDx podium. Het thema van deze TEDx dag zou 'anders' zijn.

Mijn leven is zo anders dat ik er wel wat over vertellen kan. Maar daar gewoon wat over kletsen of op een podium gaan staan op een rode stip en er dan twaalf minuten over praten, da's toch heel wat anders. En zeker op een TEDx podium, want het motto van TED is: 'Ideas worth spreading'.

Ik besluit toch auditie te doen. Wat al spannend genoeg is. En krijg dan al gauw te horen dat ik mee mag doen, ze willen me graag als spreker op het podium. Wow, da's een hele eer natuurlijk. Zeker toen ik mij realiseerde dat het podium in de TheaterHangaar van Katwijk zou zijn.

Een tijd van schrijven volgde, want wat wil ik nou precies vertellen en wat is mijn doel? Ik heb geen vrolijk verhaal, integendeel. Maar ik wil absoluut geen medelijden kweken. En humor, humor moet er zeker in. Dan de tekst leren. En iedere keer dat ik het hardop tegen de muur thuis vertelde of tegen de voorruit in de auto, veranderde het weer. Een stukje erbij en een stukje eraf. En altijd vergat ik wel iets. Twaalf minuten kletsen is lang…

Een paar keer oefenen met de andere sprekers, tips krijgen. En hoe sta je erbij op zo'n podium, waar laat je je handen? Wat als je de tekst vergeet van de zenuwen?

De dag van de generale repetitie kwam. En toen zag ik ook wat een groot podium het is. In een heel bijzonder theater, de zaal die draait. En uiteraard gaat de generale repetitie fout.

De volgende dag dan echt. Haar mooi, make-up goed. M'n favoriete jurkje aan. Met de andere sprekers elkaar moed inspreken. Van achter de coulissen zien hoe de zaal volloopt. Ik ben de zesde spreker van die dag. Als mijn voorganger op het podium staat, word ik meegenomen naar mijn plekje. Mijn hartslag schiet omhoog. Ik denk aan wat ik vertellen wil, maar ik weet helemaal niks meer. Dan hoor ik het applaus voor mijn voorganger en zie dat de zaal draait. Naar mij toe. Er is geen weg meer terug. Ik hoor mijn naam omgeroepen worden en plots sta ik oog in oog met een volle zaal. Ik stap op de rode stip, haal diep adem en als vanzelf begin ik met praten. Over hoe het leven plotseling 180 graden anders voor mij werd. De zaal lacht hardop, meerdere malen. En sommigen laten ook een traantje. Ik vergeet een stuk tekst, maar dat weet niemand in de zaal. Ik praat maar door en heb het gevoel dat ik vleugels krijg door de reacties uit de zaal, ze dragen mij. Als ik uitgesproken ben, blijkt het moeilijkste gedeelte te komen. Applaus. Een staande ovatie zelfs. Ik weet me geen houding te geven en alle spanning komt er uit. Ik sta te juichen op het podium.

Wat was het gaaf om dit te mogen doen. Wat een mooie dag! En al is mijn leven zo anders, dit had ik nooit willen missen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant