Column Henrieke Schoonekamp - Fileleed

Fileleed

De afgelopen weken moest ik vaak naar het westen van het land. En altijd op tijden dat heel veel mensen richting het westen rijden of weer huiswaarts keren aan het einde van de middag. Dus ik heb heel veel uren in de file gestaan. De eerste keer was ik vooral heel chagrijnig in de file. Ik wou naar huis en het duurde lang en ik kreeg kramp in mijn benen van dat oneindige filerijden. Maar ja, dat heeft geen zin hè. Die file lost er echt niet van op.

De tweede keer besloot ik maar gewoon te accepteren dat het is zoals het is. En ik ging een beetje om me heen kijken. Naar andere fileslachtoffers en hun vervoersmiddelen.

Als ik in mijn auto zit, dan zit ik altijd in een soort van eigen wereldje. Mijn eigen veilige bubbel. De radio vaak hard en steeds wisselend van zender naar zender, tot ik een leuk liedje hoor. En ik zing dan vaak mee. Heel vals, want ik kan echt niet zingen. Maar dat maakt niet uit want er is toch niemand die dat hoort. Het ziet er ongetwijfeld belachelijk uit, maar dat maakt me niet zoveel uit.

Om mij heen kijkend in de file zie ik dat ik niet de enige ben die luidkeels zingend in de auto zit. En ik ontdek twee type mensen die dit doen: de mensen die net als ik niet kunnen zingen en de mensen die wel kunnen zingen. Hoe ik het verschil zie? De laatste groep zingt mee met de radio met de ramen open, de andere groep houdt net als ik angstvallig de ramen dicht.

Ik blijf altijd in dezelfde rijbaan in de file. Tenzij ik een afrit moet hebben natuurlijk. Maar er zijn nogal wat mensen die steeds van rijstrook wisselen als ze denken dat men daar sneller rijdt. En dan moet ik hard lachen als ik hen weer voorbij rijdt. Mensen die hun neus leeg peuteren, ook grappig om te zien. Die mensen wanen zich ongezien. Ik niet, want ik heb een glazen dak dus iedereen die hoger zit kijkt bij mij naar binnen. Ben ook niet de enige die eet in de auto ontdek ik. En als niemand om mij heen wat grappigs doet in de auto dan ga ik woorden maken van de letters op de kentekenplaten. Als ik dan na uren weer thuis kom, ben ik helemaal uitgerust, heb ik flink gelachen en m'n stembanden getraind. Eigenlijk zo gek nog niet, zo'n file…