Column Henrieke Schoonekamp - Orgaandonatie

Orgaandonatie

"Het is niet om jou hoor, maar ik heb me afgemeld als orgaandonor. Ik vind die nieuwe wet echt belachelijk en vind dat de overheid van mijn organen af moet blijven, ik beslis over mijn eigen lijf."

Niet eens meer heel verbaasd kijk ik de vriend aan die dit tegen mij zegt. Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor. En ook niet de laatste keer vrees ik.

"Nou" zeg ik, "zo zit het niet in elkaar hoor. Je mag zelf kiezen of je wel of geen orgaandonor wilt zijn. Maar je moet een keuze maken. Ja of nee. Maak je geen keuze, dan maakt inderdaad de overheid voor jou die keuze. Dan ben je donor. Maar als je nu geen keuze maakt moet je familie beslissen. Da's toch een onmenselijke keuze bij zoveel verdriet?"

Vriend kijkt me verbaasd aan. "Zo had ik het nog niet bekeken" zegt hij. "Maar ik vertrouw het toch niet. Als ik een ongeluk krijg en ik beland buiten bewustzijn in het ziekenhuis. En ik ben dan orgaandonor. Dan laten ze mij doodgaan omdat ze met mijn organen meerdere levens kunnen redden, zeker als het een bekende Nederlander is ofzo."

Ook dit heb ik al vaak gehoord. Dus niet echt verbaasd geef ik antwoord. Dat er geen enkele arts iemand zomaar dood laat gaan om zogenaamd een ander te redden. Ook niet als een bekende Nederlander een orgaan nodig zou hebben of de minister. Je wordt pas donor als je echt overleden danwel hersendood bent. En er worden echt heel veel testen gedaan om dat uit te zoeken en vast te stellen. En volgens mij weet een behandelend arts niet eens naar wie de organen gaan. Er zal geen dokter denken: "oh Marco Borsato heeft een niertje nodig, en die patiënt hier, die kunnen we wel missen, die vind ik toch een eikel."

"Dat laatste denken ze misschien wel, maar ze behandelen je toch wel, daarvoor hebben de artsen een eed afgelegd", zeg ik lachend.

"Denk er nou nog eens goed over na, of je wel of geen orgaandonor wilt zijn" zeg ik. "Je doet het niet voor de overheid, maar voor sukkels zoals ik. Mensen die heel veel pech hebben, zeer ernstig ziek zijn en alleen nog kunnen overleven of langer leven dankzij het orgaan van een overledene. En als je het mij vraagt hè, heel eerlijk: ik hoop eigenlijk dat ik nooit een nieuwe nier krijg. Omdat ik hoop dat iedereen gewoon heel gelukkig 100 jaar oud wordt. Maar dat is niet de realiteit. Mensen overlijden te jong door ongelukken of ziektes. En als je dan iemand nog een beter leven kan geven, da's toch mooi. Daarom heb ik mij ooit aangemeld als donor. Dat ik nu aan de andere kant sta, da's m'n ergste nachtmerrie. Maar als ik het niet haal, als ik eerder overlijd dan dat er een nier voor mij is, dan mogen ze bij mij eruit halen wat ze nog kunnen gebruiken. Ik zou dat heel mooi vinden, dat mijn dood een ander van de wachtlijst haalt."

Vriend kijkt me aan. "Je hebt gelijk, ik ga me gelijk weer aanmelden."