Column Henrieke Schoonekamp - Italiaan

Italiaan

M'n eerste was een Italiaan. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar ik ging er toch voor. En toen we twee dagen met elkaar hadden doorgebracht was ik tot over m'n oren verliefd. Overal gingen we samen heen. Klein maar fijn was die Italiaan. En snel. Maar ook al best oud. Maar dat gaf niet. Het was m'n eerste autootje, die Italiaan. M'n eerste Fiat Cinquecento, een groene.
We zijn net geen jaar samen geweest. Toen kwam er iemand van achter in gereden met een slok op. Ik kwam er vanaf met een hersenschudding, de Cinquecento overleefde het niet.

En dan moet er een nieuwe auto komen. Na wat informatie opgezocht te hebben over auto's en modellen enzo eindigde ik uiteraard weer met een Italiaan. Een blauwe Fiat Cinquecento dit keer. Ook die heb ik geen jaar gehad, die eindigde ook in de kreukels. Wederom niet mijn fout. Toen mocht ik een tijdje gebruik maken van een Duitser. En eerlijk is eerlijk, die reed best lekker. Maar niet leuk. Dus de Duitser werd ingewisseld. Drie keer is scheepsrecht en al snel stond er weer een Cinquecento voor de deur. Een gele dit keer. Een hele fijne, leuke Italiaan waar ik jaren mee samen ben geweest. Heel veel avonturen hebben we samen beleefd. Maar de Italiaan was de jongste niet. En werd ouder en ouder. En ouderdom komt met gebreken. En ik bleef maar naar de garage rijden, de Italiaan naar de sloop brengen was geen optie. Er waren tijden dat ik meer met de trein dan met de Italiaan naar het werk moest. Maar ja, ik moest geregeld beginnen met werk op een tijd dat de treinen nog lang niet rijden. En na zo'n vijf jaar samen te zijn geweest heb ik toch de relatie moeten verbreken en afscheid moeten nemen. Met heel veel pijn in het hart.

De goede Cinquecento's waren schaars geworden, ze worden al heel lang niet meer gemaakt. Dus toen kwam er een Spanjaard. Een grote Spanjaard. En toen die te slecht werd kwam er een Amerikaan. Hele fijne auto, maar leuk rijden was het niet.
Ik hou van autorijden. Soms ga ik voor m'n lol gewoon een roteind rijden. Heerlijk. En dat was best leuk met de Spanjaard en de Amerikaan. Maar het was fantastisch met die oude Italianen.
Dus ik rijd maar eens langs de garage met de Amerikaan. En zie daar een wat oudere Fiat. En ik ben meteen verliefd, zeker na een proefritje. En ik besluit ter plekke de Amerikaan in te ruilen. En zo ben ik weer terug bij mijn eerste en laatste liefde. De Italiaan. Ti amo!