Zutphense Uitblinkers: Willemijn Voorham & Marc Dullaert
AlgemeenElke stad heeft ze. Bekende en talentvolle inwoners. Ook in Zutphen loop je ze soms tegen het lijf. Het Stedelijk Museum Zutphen presenteert vijfentwintig uitblinkers die niet alleen beroemd zijn in Zutphen maar vaak ook ver daarbuiten. Deze week in de schijnwerpers: Willemijn Voorham & Marc Dullaert.
Willemijn Voorham
Toen Voorham in 2011 op haar 26ste als jongste raadslid van Zutphen aantrad, noemde zij drie onderwerpen die haar na aan het hart lagen: jongeren, duurzaamheid en burgerparticipatie. Diezelfde thema's komen samen in het project 'Buddy to Buddy', dat ze met haar partner Armijn van Roon in 2015 in Zutphen startte. Nederlanders en (ex-) vluchtelingen worden aan elkaar gekoppeld als maatjes. Hierdoor wordt het sociale isolement van de nieuwkomers doorbroken en wordt de betrokkenheid tussen beide partijen vergroot. In 2018 ontving de door Voorham en Van Roon opgerichte Stichting Buddy to Buddy een 'Appeltje van Oranje' en 15.000 euro van het Oranje Fonds uit handen van Koningin Maxima. 'Buddy to Buddy' is na het succes in Zutphen ook gestart in Breda en Utrecht.
Waar ben je het meest trots op?
Dat ons initiatief 'Buddy to Buddy' zoveel mensen bereikt en dat het effect inmiddels ook buiten ons directe blikveld plaatsvindt. In het begin volgde ik elke buddykopper persoonlijk, mar inmiddels worden er op drie plekken in Nederland elk jaar honderden mensen aan elkaar gekoppeld. In Zutphen zijn er tot nu toe ruim 900 buddy's gekoppeld, in Brede 750 en in Utrecht 100. De vriendschappen die daaruit ontstaan, groeien ook verder na het buddyschap. Het is mooi om te zien hoeveel mensen door het project worden bereikt en dat nieuwe mensen zich blijven aanmelden als buddy.
Wie is voor jou een Uitblinker en waarom?
Dat zijn voor mij op de eerste plaats de vluchtelingen zelf. Ik vind het vaak onvoorstelbaar waar zij de levenskracht en de levensmoed vandaan halen om na alles wat hen overkomen is, door te gaan en een nieuw bestaan weten op te bouwen. Als moeder kan en wil ik er niet eens aan denken wat het betekent om gescheiden te zijn van je kinderen, of je kinderen te verliezen. Een lot wat verschillende vluchtelingen heeft getroffen. Als je dan nog open en zelfs positief in het leven kan staan, ben je in mijn ogen een kanjer. Kanjers zijn ook onze vrijwilligers die zich volledig inzetten voor het project vanuit een innerlijke noodzaak. Zij werken belangeloos achter de schermen, zonder hen kan het project niet bestaan.
Marc Dullaert
Marc Dullaert verkreeg landelijke bekendheid als de eerste kinderombudsman van Nederland. Hij is de oprichter en bestuursvoorzitter van de Stichting KidsRights, de organisatie die wereldwijd opkomt voor zeer kwetsbare kinderen. Dullaert is initiatiefnemer van de Internationale Kindervredesprijs, die jaarlijks aan een kind wordt toegekend dat moedig strijd voor de rechten van kinderen. Elk jaar heeft de boodschap van de jonge winnaar enorme impact en laat miljoenen mensen wereldwijd zien dat positieve verandering mogelijk is. In de woorden van beschermheer Desmond Tutu: "KidsRights seeks to give a voice to the voiceless." Voorgaande winnaars waren onder anderen Malala en Nkosi Johnson. Dit jaar, bij de 14de uitreiking, wonnen de March For Our Lives initiators uit de VS de prijs.
Waar ben je het meest trots op?
Dat het gelukt is om de inmiddels wereldberoemde International Children's Peace Prize in het leven te roepen. Ik vond dat er een kinder-tegenhanger moest komen voor de Nobelvredesprijs. Een mondiale erkenning voor een kind dat moedig strijdt voor kinderrechten. Daar kreeg ik niet onmiddellijk de handen voor op elkaar. Dat lukte pas toen ik Michael Gorbatsjov wist te overtuigen van de impact die zo'n prijs zou kunnen hebben. In 2005 was hij voorzitter van de Nobel Prize Peace Summit.
De eerste International Children's Peace Prize werd tijdens die summit postuum toegewezen aan Nkosi Johnson. Nkosi was hiv-positief geboren en is maar 12 jaar oud geworden. In zijn korte leven streed hij voor betere omstandigheden voor kinderen met aids. Het beeldje dat aan de prijs is verbonden, draagt zijn naam: de 'Nkosi'. Het verhaal van elke winnaar is een signaal van hoop dat over de grenzen heen gaat. Het zijn mythische, iconische verhalen.
De International Children's Peace Prize heeft veel in beweging gezet. Zo werd in 2006 de tweede winnaar, Om Prakash, ontvangen door Gordon Brown, nadat Brown, toen nog minister van financiën en later premier, een artikel over hem had gelezen in de Indian Times. Brown was gegrepen door het verhaal van Om Prakash, een voormalig kindslaaf, die zich na zijn bevrijding inzette voor zijn lotgenoten. Brown stelde 200 miljoen pond beschikbaar aan de Indiase regering voor onderwijs voor armen en om kinderarbeid te voorkomen.
Heb je altijd een Uitblinker willen zijn?
Ghandi zei het al: "Be the change you want to see in the world." Ik geloof dat alles wat je doet resoneert. Ik voel mezelf geen uitblinker, wel iemand die zijn hart volgt. Je moet doen wat je tot het diepste beweegt. Ik heb voor Foster Parents Plan gewerkt en was zeven jaar directeur van Ivo Niehe Producties en later van mijn eigen televisieproductiehuis. Toen ik een documentaire maakte in Sierra Leone kreeg onze auto panne vlakbij een vluchtelingenkamp bij de grens van Liberia. Daar kwam ik een vrouw tegen, die haar pas gestorven kind in haar armen hield. Die ontmoeting heeft diepe indruk op mij gemaakt. In 2003 ben ik met KidsRights begonnen,
Lees het hele interview in de publicatie die u ontvangt bij een bezoek aan de tentoonstelling Zutphense Uitblinkers, te zien vanaf zaterdag 8 december t/m 7 april 2019 in het Stedelijk Museum Zutphen in het Hof van Heeckeren, 's Gravenhof 4.
