Column Henrieke Schoonekamp - Valentijn

Valentijn

Zoetsappige rode hartjes kleuren het straatbeeld. Niks dan liefde. Ofzo.

Valentijnsdag, het is weer zover. Ik heb geen geheime liefde en als ik die wel zou hebben zou ik dat hier niet vertellen want dan is het geen geheime liefde meer. Ik doe er dus niet aan mee. Of misschien wel, maar dan vertel ik dat dus niet hier. Want dan is het niet leuk meer.

Ooit, heel lang geleden kreeg ik best veel kaarten. Ben er nooit achtergekomen welke jongens destijds die kaarten hebben verstuurd. Vraag me af hoe het met de betreffende mannen vergaan is die zo'n 20 jaar geleden een kaartje (een echte, met pen en papier en een echte postzegel enzo) naar mij stuurden. Zouden ze zijn getrouwd? Kinderen? Misschien de eerste scheiding al achter de rug en druk bezig het tweede huwelijk te regelen. Zouden ze nog weten dat ze mij ooit zo'n kaartje hebben gestuurd? Als dat zo is dan mogen ze het nou wel een keer vertellen, het duurt nu wel lang genoeg. Ik kan me niet herinneren of ik destijds ook kaartjes verstuurde. Zal haast wel.

Nu heb ik al heel lang geen Valentijnskaartje meer gestuurd en ook niet gekregen. En toch he, commerciële onzin of niet, toch hoop ik dat donderdag niet alleen deze krant op de mat ligt, maar ook een kaartje. En dan geen beterschapskaartje, maar een heuse liefdesverklaring van een grote onbekende. Dat ik er niet goed in ben die afzender op te sporen, dat heb ik al bewezen. Dat geeft ook niet, want juist het afvragen van wie dat kaartje zou kunnen zijn, dat maakt het leuk.

Als ik postbode was, zou ik komende donderdag alle kaarten in de verkeerde brievenbus doen. Dat Annie na 40 jaar huwelijk ineens een kaart krijgt waarop staat dat ze de allerliefste en mooiste is, waarop ze haar Henk huilend in de armen vliegt. En dat de 18-jarige Julia van de buren dan een kaartje minder krijgt. Dat geeft niet, want Julia komt er toch nooit achter van wie die kaarten zijn weet ik uit ervaring. De postbode loopt dagelijks door de wijk en ziet dus alles. Ook dat Hans al maanden heimelijk verliefd is op Sandra. De postbode ziet hem altijd kijken. Als postbode zou ik dan een kaartje door de bus doen bij Sandra met afzender Hans. En dan maar afwachten. Het mag en kan natuurlijk niet, maar het lijkt me fantastisch om zo als postbode een beetje voor cupido te spelen. Maar goed dat ik geen postbode ben.