Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - Tandarts

Algemeen

Tandarts

Of ik ergens bang voor ben, wordt me gevraagd. Daar moet ik even over nadenken. Waar ben ik bang voor? Niet voor spinnen. Okee, ben geen fan van die grote joekels met die harige poten die regelmatig door mijn huisje banjeren, maar bang ben ik er ook niet voor. Hoogtes of dieptes. Dat vind ik eigenlijk wel leuk. Spoken? Nee, die bestaan niet. De dood dan. Heb ik geen invloed op, dus ook geen angst voor. Na heel lang nadenken komt er maar één ding bij me op en dat zijn maden in de groene container. Hoewel dat meer walging is dan angst. Ben ik dan zo dapper? Nee dat ook niet, maar kan niks bedenken waar ik echt bang voor ben.

Maar dan moet ik naar de tandarts. Moet ja. Moet van het ziekenhuis voordat ik op de donorlijst geplaatst kan worden. En dan realiseer ik me heel goed waar ik heel bang voor ben. De tandarts.

Ik ben dan ook al jaren niet geweest. Echt. Heb geen klachten en zolang ik die niet had was ik ook zeker niet van plan om te gaan. Maar nu moet ik dus wel.

Ben zelfs zolang niet geweest dat ik een nieuwe tandarts moet zoeken. Da's zo gepiept. Even bellen en een afspraak is gemaakt. De eerste stap is gezet. Ben al trots op mezelf.

Maar dan… De avond voor de afspraak kom ik nauwelijks in slaap. Buikpijn van ellende. Zo kijk ik er tegenop. Ik probeer er rustig over na te denken. Waarom ben ik zo bang voor de tandarts? Een beetje pijn kan ik wel hebben, heb wel ergere dingen meegemaakt afgelopen jaar. Dus wat is het probleem?

De volgende dag loop ik met angst en beven naar de tandartspraktijk toe. Als ik een voet over de drempel heb gezet weet ik dat er geen weg meer terug is. Heel vriendelijk word ik begroet. En even later zit ik met een zeer verhoogde hartslag en het angstzweet op m'n rug in de beruchte tandartsstoel. De tandarts is heel erg aardig. Maakt zelfs grapjes. En het valt best mee met mijn gebit, maar er moet wel wat gebeuren. Die behandelingen omschrijf ik als "minder prettig", soms even pijnlijk. Maar niet heel erg. Mijn angst was dus volledig onterecht. Als ik de tandartspraktijk uitloop vind ik mezelf echt een aansteller.

Maar toch, als ik het woord tandarts hoor, lopen de rillingen alweer over mijn rug. Ik zal braaf weer gaan over een half jaartje, dat wel. Dan heb ik nog een half jaar om te bedenken waar ik echt bang voor zou moeten zijn.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant