VROUW: 'Ik doe alles graag op mijn eigen manier'
AlgemeenVier jaar geleden maakte Agnes Eising (45) nog boeketten voor o.a. minister-president Rutte en Prinses Beatrix vanuit haar bloemenwinkel in Den Haag, maar nu helpt ze jonge meiden en pubers om een bewustere overgang van meisje naar vrouw te maken door middel van rituelen en bijeenkomsten. Een hele verandering dus voor deze vrouw die nog maar net in Zutphen woont en hier geïnspireerd raakte om dit werk te gaan doen.
Door Mirjam van Biemen
"Toen wij vier jaar geleden in Zutphen kwamen wonen, keek ik om me heen en dacht: wat heb ik toe te voegen aan deze stad? Zo ben ik drie jaar geleden met mijn bedrijf Maanbloem begonnen." Aan het woord is Agnes Eising die bij haar vestiging in Zutphen al snel door had dat er op het gebied van spiritualiteit en persoonlijke ontwikkeling voor vrouwen al veel te halen was in de stad, maar voor jonge meiden des minder. Nu organiseert ze meidendagen voor meisjes van negen tot twaalf en moeder-dochterweekenden voor pubers en hun moeders.
Snel schakelen en daarbij je hart volgen, het is Agnes ten voeten uit. In 2004 startte ze op dezelfde wijze een succesvolle bloemenwinkel op in Den Haag, haar vorige woonplaats, al moest ze hiervoor eerst door een diep dal. "Op mijn dertigste heb ik een zware burn-out gehad. Ik ben opgeleid als jurist en heb daarna in het bedrijfsleven gewerkt waar ik mezelf volledig voorbij ben gerend. Op het dieptepunt durfde ik de straat niet meer op en was boodschappen doen om de hoek, al een enorme opgave." Als Agnes na een lange periode van thuiszitten weer enigszins hersteld is, besluit ze alleen nog maar dingen te doen waar ze blij van wordt én andere mensen blij mee kan maken. Het wordt een biologische, wilde bloemenwinkel in het centrum van Den Haag. Een groene oase in de stad, zo vertelt ze, waar buurtgenoten elkaar konden treffen zodat de winkel ook een andere functie kreeg. "Het was een leuk buurtje, maar niemand kende elkaar, daar wilde ik verandering in brengen."
Best gedurfd voor iemand die nog nooit een boeket had gemaakt, maar ook dat tekent Agnes die, als ze haar winkel na twaalf jaar sluit, inmiddels opgeklommen is tot vaste arrangeur van de koninklijke wachtkamer. "Natuurlijk heb ik eerst een bloemschikcursus gevolgd, maar ik wist al snel dat ik het niet op de voorgeschreven manier wilde doen maar op mijn eigen manier. Wat dat betreft heeft die burn-out me ook veel kracht gegeven."
Zoals het wel vaker gaat met creatieve initiatieven die opeens een succes blijken, kwam ook Agnes toch weer in die ratrace terecht. Helemaal als er drie kinderen komen en steeds meer bedrijven bloemen van haar willen. "We besloten dat we zélf een groene oase wilden creëren op een plek waar rust en ruimte was en kozen voor een huis in het buitengebied van Zutphen."
Een nieuw begin dus voor Agnes, ook op werkgebied. Omdat ze niet weet wat haar volgende stap moet zijn, besluit ze verder te gaan met het volgen van workshops en trainingen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, iets waar ze al sinds haar twintigste mee bezig is. Zo ook bij Arne Rubinstein, een arts uit Australië die nu bekend staat als expert op het gebied van 'rites of passages'. Rituelen in groepsverband waarmee stil wordt gestaan bij een verandering in sociale of seksuele status. "De leiderschapstraining vond in Vorden plaats. Toen ik daar aankwam realiseerde ik me hoe bijzonder het was dat ik er bij kon zijn, het merendeel van de deelnemers kwam namelijk invliegen vanuit andere landen terwijl ik gewoon op de fiets kwam."
Het is deze Arne, die haar inspireert om iets soortgelijks in Zutphen te doen. Als arts zag hij veel ouders in zijn praktijk die vaak met de handen in het haar zaten omdat hun kinderen niet meer te handhaven waren en veelal medicatie kregen. "Hij noemt het the lost generation. Ouders die vanwege drukte hun kinderen niet meer uitdagen om hun leven zelf vorm te geven. Hij zegt: niet die kinderen zijn het probleem, maar wij als maatschappij zijn het probleem. Wij weten niet meer hoe we onze jongeren een plek moeten geven." Agnes die zelf enig kind is en uit een boerenfamilie komt herkent zich in Arnes verhaal. "Mijn vader werkte op het land en ook al was mijn moeder thuis, toch werden er weinig levensverhalen gedeeld. Ik werd niet uitgedaagd om mijn eigen keuzes te maken of hoe ik later positie in moest nemen als vrouw. Ik had het fijn gevonden als mijn moeder, of andere vrouwen in mijn naaste omgeving, me meer de betekenis van het vrouw zijn in al haar facetten hadden uitgelegd."
Na deze training komt Agnes erachter dat er voor jongens inmiddels genoeg aanbod is op dit vlak maar dat er voor jonge meiden een gat is. Hier besluit ze meteen in te springen met Maanbloem. "Ik ben heel erg van de praktijk, ik probeer het gewoon en als het niet lukt, dan stop ik."
Met haar moeder-dochterweekenden probeert Agnes preventief te werken in plaats van uit te gaan van een probleem. "Ik probeer de band juist te bekrachtigen en dat doen we door samen te komen in de natuur waar we vuur maken en verhalen en ervaringen uit wisselen. We vieren op zo'n moment de overgang van meisje naar vrouw. Niet alleen de pubers hebben iets aan zo'n weekend, voor de moeders wordt er ook een moment gemarkeerd om uit hun moederrol te stappen en hun dochters losser te laten."
De meidendagen zijn nog wat luchtiger van aard en vinden één keer per maand plaats rond volle maan omdat de energie dan zo sprankelend is volgens Agnes. Er worden broodjes gebakken, geknutseld en er wordt gekletst in een cirkel met kaarsjes. "Als we zo samen bezig zijn merk je dat ze steeds meer open gaan en vragen stellen die ze thuis niet durven in te brengen. Ik ben er voor de inspiratie en om de meiden wat meer zelfvertrouwen bij te brengen."
