Column Henrieke Schoonekamp - Nashville-verklaring

Ik had verwacht dat we dit jaar een beetje leuk zouden kunnen beginnen. Iets met vrede op aarde en lief zijn voor elkaar enzo. Maar dat was overduidelijk een beetje dom van mij. Want daar was de Nashville-verklaring.

Die ga ik hier niet uitleggen, iedereen weet waar dit over gaat. Maar ik snap er niks van. Waarom zou je iets ondertekenen waar je het niet mee eens bent? Of waar je niet achter staat? Maakt dat je een beter mens? En daarbij, waar bemoei je je mee.

Als ik in het ziekenhuis lig en er komt een verpleegkundige aan mijn bed, dan ben ik blij dat hij of zij er is. En het kan me niet schelen of die verpleegkundige 's avonds thuiskomt bij een man of een vrouw. Als er een verpleegkundige met een hoofddoekje komt, ook prima. Of met een keppeltje of met een kaal hoofd of een kruisje om haar nek. Het maakt me niet uit en daarbij: het gaat me ook niks aan! En nee, niet omdat ik dan in het ziekenhuis lig. Of het nou om de winkelmedewerker van de Hema, mijn buurvrouw of die man naast me in de trein gaat, het maakt me niet uit van wie ze houden en het gaat me ook niks aan. Leven en laten leven.

Volgens de Nashville-verklaring ben ik ook zondig. Omdat ik homoseksualiteit goedkeur. Natuurlijk keur ik dat goed! Iemand wordt er toch niet anders van omdat hij of zij op iemand van hetzelfde geslacht valt? Hoe mooi is het als twee mensen zoveel van elkaar houden dat ze voor altijd samen willen zijn en dat ten overstaan van iedereen willen bevestigen middels het huwelijk? Ik ben daar alleen maar jaloers op. Of het nou een man en een vrouw, twee mannen of twee vrouwen zijn. Jaloers, omdat het mij nog niet is gelukt de ware tegen te komen met wie ik altijd wil samen blijven.

Ik had echt verwacht dat we 2019 gewoon leuk zouden beginnen. Tolerant enzo, daar staan we hier in dit kikkerlandje toch om bekend? Ik had niet verwacht dat 2019 zou beginnen met bij een aantal mensen dezelfde ideeën als in het jaar 1819. Kunnen we niet gewoon opnieuw beginnen, sorry zeggen, die Nashville-verklaring door de shredder gooien, elkaar aankijken en zeggen: "He, we zijn allemaal mensen, allemaal gelijk. En natuurlijk zijn er verschillen, maar wat een ander doet, zijn mijn zaken niet."

Zullen we in 2019 gewoon een beetje veel lief voor elkaar zijn?