Afbeelding

Zwaleman | Liften

Algemeen

Liften

"Nee, ik haal jullie niet op", zei ik tegen mijn kleindochter toen ik haar en twee vriendinnen bij de disco afzette. "Als er geen bus meer rijdt, dan ga je maar liften."
Het was een geintje natuurlijk, want ik mag er niet aan denken dat een van mijn kleindochters midden in de nacht ergens langs de weg staat. Zelfs niet samen met vriendinnen. Maar de grap kwam niet over. De meiden keken me even met grote ogen aan en vroegen toen: "Liften? Wat is dat?"
"Leg ik later wel uit", antwoordde ik, terwijl ik de auto in z'n achteruit zette. Ik keek het drietal nog even na (toch zeker weten dat ze binnen zijn!) en reed naar huis. Onderweg realiseerde ik me, dat ik nog niet eens een halve eeuw geleden ongeveer even oud was als mijn kleindochter en bijna elk weekend wel met de duim omhoog langs de weg stond. Ik was veertien toen mijn ouders besloten om naar een piepklein Achterhoeks dorpje te verhuizen. Niet eens zo ver verwijderd van mijn vrienden in mijn oude woonplaats, maar wel te ver om er in de weekends heen te fietsen. Ik kon met de bus (wel drie kilometer naar de dichtstbijzijnde halte), maar de laatste bus terug vertrok 's avonds om half elf. Bovendien was mijn zakgeld niet toereikend voor twee busretourtjes per week. Er zat dus niets anders op dan liften en dat heb ik jarenlang gedaan. Zelfs nog toen ik al een brommer had, want ook benzine was duur.
Meestal stond ik niet alleen langs de provinciale weg. Want ik was zeker niet de enige, die op deze manier gratis reisde. Liften was in die tijd heel gewoon, iedereen deed het. Vooral jongeren natuurlijk, maar toen hij nog geen auto had stak ook mijn vader wel eens zijn duim op. Zeker als het nog een tijdje duurde voor de bus er zou zijn.
Tegenwoordig zie je nooit meer iemand langs de weg staan. Volgens mij is de studentenjaarkaart toen die in 1991 werd geïntroduceerd de doodsteek geweest voor het liften. Logisch, want met die kaart kon je de hele week onbeperkt met trein en bus. Liften was een veel onzekerder manier van reizen en bovendien niet zonder risico's. Zeker 's avonds laat liep je als lifter het gevaar, dat je werd opgepikt door een chauffeur die te diep in het glaasje had gekeken. Is me één keer overkomen en toen belandden we op de kop in een voortuin. Ja, over wat ik vroeger liftend allemaal heb meegemaakt (ook heel veel leuke dingen) zou ik wel drie columns vol kunnen schrijven.
Die prachtige studentenjaarkaart (voor een van onze Oranjeprinsen was die de basis voor een carrière in het bedrijfsleven!) is inmiddels vervangen door wat officieel het studentenreisproduct heet. En dat 'product' heeft een veel beperkter geldigheid.
Je zou zeggen dat door die devaluatie van de studentenkaart het liften weer populairder zou worden, maar dat is dus niet het geval. Hebben jongeren dan tegenwoordig dan zoveel meer geld te besteden dan ik toen ik tiener was? Nemen ze gewoon de bus of de trein als ze naar een disco willen, of naar een festival? Nou, nee hoor. De meesten, heb ik de indruk, doen een beroep op papa of mama. Of desnoods een oudere broer of zus met rijbewijs. Of… inderdaad: op opa. Die rijdt wel, hoor. Zeker zolang het om een 'teenage party' gaat. Die is namelijk al om twaalf uur afgelopen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant