Staande aan de IJsselkade

Met kalme blik kijkt ze langs de kade. Op haar kleine gestalte het hoofd iets geheven, om ook de verten te zien. Haar ogen, met retro bril, bezien de rij Zutphense herenhuizen aan de weg, de brug die de IJssel overspant, de uiterwaarden en daarachter de dijk en De Hoven. Dit is haar dagelijks beeld. Aan de kade staat ze, in bronzen rust gevat.

Ida Gerhardt wist dat de rivier nooit dezelfde bleef. Nog voor zij de woorden van een gedicht over de IJssel gevonden had, was haar stroom al niet meer als zopas. Ida had niet kunnen denken dat de vernieuwde IJsselkade een stroom van gebeurtenissen rondom haar opgang zou brengen. Geen dag dezelfde; al bleef zij wie ze was.

Als altijd de eerste staat ze op zaterdagmorgen aan de dranghekken, die moeten voorkomen dat er een kind van de kade valt. Zelf hoeft ze daar niet bang voor te zijn. Ook niet voor koude voeten trouwens. Alle halzen rekken zich naar links; zien we ginds al de stoomboot? Als enige staart ze koppig naar het aanlegpunt.

Op zondag flaneren de Zutphenaren en de Zutphenezen over de boulevard langs het water. Over de mooie nieuwe bestrating, langs de groene stroken gras en de lange lantarenpalen. Wanneer het hoogwater is zullen de kleine blauwe led lampjes halverwege de paal, net zichtbaar zijn boven de golven. Vandaag valt dat minder op dan de hondendrol precies naast de schoenen van Ida. Van haar enkel sijpelt iets omlaag.

Ze laat niet merken hoe het is om als gerespecteerd burger vereeuwigd te zijn. Al weten de honden niet hoe daarmee om te gaan. Misschien geniet ze in stilte van alle selfies die met haar genomen worden. Zoveel vrienden had ze niet, eerder. Ze blijft er rustig onder; haar verhaal is al verteld.

Simone van der Lans