Column Henrieke Schoonekamp - Een knuffel voor Marieke

Een knuffel voor Marieke

"Je kan Marieke gewoon een knuffel en een kus geven hoor, daar krijg je niks van" zegt mijn moeder. Het is halverwege de jaren '80 en ik ben een jaar of 7.

Morgen gaan we naar Amsterdam. Met de trein vanuit Zutphen. Altijd leuk een dag Amsterdam. 's Morgens gaan we dan naar een museum en winkelen. En 's middags gaan we naar Rini en Marieke waar we ook eten. Rini is het zusje van mijn moeder. Zij hebben poezen, die hebben wij niet. En die mag ik altijd op schoot. Ik moet dan in een stoel gaan zitten en dan leggen ze een handdoekje op mijn schoot waar de poes dan op kan zitten. Er is ook een grote poes in huis die vaak in de vensterbank zit. Ik kan ook in de vensterbank zitten bij de poes en dan uit het raam naar beneden kijken waar ik zie hoe mensen over de markt lopen en als het later wordt zie ik hoe de verkopers de kramen leegpakken en naar huis gaan. Rini en Marieke zijn twee hele goede vriendinnen die samen een huis delen omdat dat nou eenmaal veel gezelliger is. Ik weet niet beter of Marieke is er, ze gaat ook altijd mee naar familiefeesten. Marieke is ook gewoon familie. Rini en Marieke horen voor mij bij elkaar, net zoals papa en mama en opa en oma. Marieke is heel lang en dun en heeft donker haar met een beetje krul erin. Het is altijd leuk om bij hen thuis te zijn. En natuurlijk krijgt Marieke gewoon een knuffel en een kus net als Rini want die krijgen ze altijd en Marieke en Rini zijn leuk.

"Marieke heeft hiv. Hiv wordt aids. En dan wordt Marieke heel ziek en dan gaat Marieke dood. Maar je kan Marieke gewoon een knuffel en een kus geven hoor, daar krijg je niks van."

Rini en Marieke, twee leuke twintigers gingen op vakantie waar Marieke het verkeerde vakantievriendje trof. Die haar onbewust en ongewild hiv gaf.

Als kind had ik wel eens gehoord van hiv en aids op het journaal als mijn ouders dat keken. Het was heel gevaarlijk en heel besmettelijk voor homoseksuele mannen. Niet voor vrouwen. In de jaren '80 was er vooral angst voor deze dodelijke ziekte. Er was niet zoveel bekend als nu. Terugkijkend heb ik dan ook veel respect voor mijn familie over hoe ze hiermee omgingen. Marieke bleef gewoon Marieke, helemaal niet eng.

Marieke heb ik al lang overleefd, zo oud als ik nu ben is ze nooit geworden. Dat er medicatie kwam waarmee hiv een chronische ziekte werd in plaats van een dodelijke, dat kwam voor haar helaas te laat.

Marieke zal altijd Marieke blijven. In liefdevolle herinnering.

Afgelopen zaterdag was het Wereld Aids Dag. Stop Aids Now.