VROUW: 'Kleur zit in mijn ziel'

Knalrode haren, kleding in contrasterende kleuren, stevige laarzen. Met haar opvallende verschijning fleurt Trui Schreurs (69) niet alleen zichzelf maar ook de wereld om haar heen op. "Ik wil gewoon kleurrijk leven en dat kan alleen in openheid. Vroeger vonden ze me raar, tegenwoordig worden mensen wel blij van me geloof ik."

Door Meike Wesselink

In haar huisje met uitzicht op de IJssel heeft werkelijk alles een knalkleur; de wasmachine, de magnetron, de stoelen, kasten, tafels. Geel, blauw, groen, oranje, rood, paars; op alles kwast Trui kleur. Zelfs de leesbril die bovenop haar hoofd rust heeft ze groen geverfd. Trui heeft geen missie, geen boodschap. Ze wil gewoon haar ding doen, zichzelf zijn. "Ik doe het niet om op te vallen, ik doe het omdat ik wil bestaan. Kleur hoort daarbij, het zit in mijn ziel. Mijn familie vond me vroeger maar raar. Ze dachten dat het wel over zou gaan met al die kleuren, maar dat is niet gebeurd. Kleurvol zijn in Nederland is niet zo gemakkelijk. Mensen oordelen snel. Daarom vond ik het ook altijd fijn om bij Humanitas te werken met mensen met een beperking, daar voelde ik dat niet."

Tot 2015 woonde Trui in een van de arbeidershuisjes op de Voormars. "Het was gewoon een feestje daar. Er speelden altijd kinderen in het speeltuintje naast mijn huis. Leuke kinderen waren het, maakten nooit ruzie. Ze kwamen graag bij mij over de vloer en mochten dan een kaarsje aansteken. Mijn huisje stond haaks op de IJssel, de IJsselstroom was het kasteeltje waarop ik uitkeek en de uiterwaarden waren het verlengstuk van mijn tuin. Daar staken we vuurtjes aan of we gingen sleetje rijden in de sneeuw. De woningstichting heeft echt haar best gedaan om een plekje te vinden waar ik me opnieuw zou thuis voelen. Nu woon ik precies aan de overkant en kijk uit op de plek waar mijn huisje ooit stond. Er ligt nu allen nog een berg stenen."

Er is geen stuk in het huisje aan de overkant dat geen lik verf heeft gekregen. Zelfs de plafonds hebben hemelse tinten. "Dat vind ik fijn, geeft me het gevoel van oneindigheid. Al Truis meubels hebben kleur of een bloemenmotief en een bonte verzameling antieke, kitscherige en kleurvolle attributen vormen het interieur. Het oogt vrolijk en gezellig.

Tot 2014 werkte Trui bij Humanitas. Nu vult ze haar leven met schilderen, rondrijden in haar campingbus, kringloopwinkels afstruinen en vriend zijn bij Buddy to Buddy. "Ik besef me hoe dankbaar ik ben dat ik niet een leven hoef te leiden als vluchteling. Vooral die onderdrukking vind ik erg. Dat je als vrouw geen mens mag zijn. Mijn Syrische buddy woont hier met een vriend, zonder dat iemand daar moeilijk over doet. Dat kan hier. Ik heb haar geholpen met het opknappen van haar huisje. We hebben het heel kleurvol gemaakt. Dat werkt ook op haar heel stimulerend, het bepaalt haar stemming."

In haar werkkamer op de bovenetage met wijds uitzicht werkt Trui aan een schilderij voor een dierbare vriend die ziek is en binnen afzienbare tijd komt te overlijden. Het kriebelt haar dat ze de ogen van haar vriend nog niet goed op doek heeft en kan niet wachten om zich er weer helemaal op te gooien. Op haar werkkamer hangen verschillende doeken. Grotere werken hangen beneden in de woonkamer. Panelen met attributen erin verwerkt; vormen en dingen die ze in haar leven tegenkwam en die te maken hebben me een bepaalde ervaring die haar inzicht gaven.

Graag doet Trui 'een kringloopje'. Heeft ze altijd al gedaan. Snuffelen om gekke en mooie spullen een nieuw leven te geven, of leuke kleding te zoeken "Ik houd ervan om er op uit te gaan, lekker te pierewaaien. Met een vriendin stap ik dan in de bus, we rijden bijvoorbeeld naar Deventer, doen een kringloopje en kopen iets lekkers om daarna te gaan picknicken. In de winter zitten we binnen aan het tafeltje in de bus. Ik houd van reizen, ben naar India, Mexico en de Antillen geweest, maar ik heb gemerkt dat je helemaal niet ver hoeft te gaan om je vrij te voelen. Dat kan ook gewoon ergens aan de IJssel in de buurt van Olst, bij een oude steenfabriek bijvoorbeeld. Ik ben erg verknocht aan de bus, het geeft met het gevoel vrij te zijn."

Vroeger vond Trui het een stuk lastiger. Ze is intuïtief, gevoelig. Als kind vond ze het lastig om veel te voelen en dus paste ze zich aan. Dat heeft ze niet meer. "Ik ben gewoon mezelf en ik geloof dat mensen tegenwoordig wel blij van me worden. Ik heb ook geleerd dat ik me niet 300% hoef in te zetten, dat geeft wel rust. Ik vind het fijn om mijn medemens te helpen. Sjagrijnige koppen zie ik al genoeg om me heen."

"Het komt wel eens voor dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik trek dan weleens iets zwarts aan en accepteer het donkere in mezelf. Het duurt dan meestal niet lang tot ik me weer omkleed in iets kleurvols. Dan ben ik er ook gewoon weer klaar mee."