Column Paul Bombeld - Daten op De Beursvloer

Daten op De Beursvloer

Er rolt een uitnodiging in mijn mailbox. Armijn van Roon, wie kent hem niet, nodigt mij van harte uit om een kijkje te komen nemen op De Beursvloer. De uitleg staat in een kleurrijke folder op de bijlage. Op maandag 26 november ontmoeten werkzoekenden en werkgevers elkaar in de Burgerzaal in Zutphen. Een kwestie van vraag en aanbod bij elkaar brengen. Een beetje speeddaten, ook als je al een partner hebt en zonder in een second love-circuit te belanden. Ik hoop dat u het nog begrijpt, ik in ieder geval niet.

Gelukkig kan ik nog net op tijd een stoel bemachtigen, een stoel met uitstekend uitzicht op de catwalk. Hier gaan de werkzoekenden zich straks presenteren. Ik praat een beetje met de buurvrouw, groot werkgever in Zutphen. Ze is directrice bij de Penitentiaire Inrichting, kortweg de gevangenis en zoekt nog een hulpkracht. Maar ja, alvorens je de personeelsingang mag gebruiken wordt er wel een groots onderzoek ingesteld naar je verleden. En helaas, dan vallen er vaak heel wat belangstellenden af. Of ik wel eens in de gevangenis geweest ben, vraagt ze. En dat kan ik ruimhartig bevestigen. Niet als cliënt, maar als bezoeker tijdens de open dag. De hippe dochter studeert criminologie en rechten in Amsterdam en wilde wel even met papa op werkbezoek. Het was indrukwekkend.
'En vond je het een beetje gezellig bij ons in de gevangenis', wil de directrice vervolgens weten. 'Nou ja, gezellig. De toegangspoort maakte een overweldigende indruk en voor de rest hebben jullie de zaken strak voor elkaar. Maar voor de gezelligheid of sfeer zit je daar volgens mij niet.' Meer kan ik er niet van maken.

We beginnen. Twee druktemakers praten de boel aan elkaar. Eentje doet een beetje vreemd, typetje Bob de Rooij, maar dan met een grote bos haar en een colbert met een gestapelde steentjes-motief. Heel bijzonder, vooral op een middag waarbij het toch echt om de kandidaten gaat. De eerste werkzoekende betreedt de catwalk. Hij mag zichzelf showen én voorstellen aan het publiek dat hoofdzakelijk bestaat uit werkgevers. En als een van deze bezoekers denkt 'die werkzoekende kan ik wel in mijn organisatie gebruiken' klinkt een luide bel, een applaus en is er een match. Sessie geslaagd.

Dan betreedt een donkere man met een gitaar het podium. Hij vertelt niet wie hij is en wat hij kan, hij verpakt zijn verhaal in een prachtig lied. Ik buig naar rechts, naar de gevangenisdirectrice. 'Kijk, die muzikant kunnen jullie in het gevang best gebruiken. Zo'n medewerker zorgt direct voor meer gezelligheid en sfeer tussen die hoge muren.' Ze buigt naar links en fluistert mij toe: 'Dat denk ik niet, deze zit al bij ons'. Tja, het was een middag vol verrassingen.