Afbeelding

Zwaleman | Huisarts

Algemeen

Huisarts (2)

Twee weken geleden schreef ik over huisartsen die deze naam niet meer verdienen, omdat je zo'n beetje hemel en aarde moet bewegen voor ze bereid zijn je thuis op te zoeken. Geïllustreerd met twee voorbeelden van hoe dat fout kan gaan. Eentje van horen zeggen, de andere vanuit eigen ervaring. Die column leverde veel reacties op. Vooral van mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt en daarover hun boosheid uitten. Maar ik kreeg ook een heel andere reactie. Van 'een jonge Achterhoekse huisarts', zoals onder de mail stond.

Deze huisarts (ze wil haar naam liever niet noemen) wilde graag de andere kant van het verhaal vertellen. En dat deed ze door de gemiddelde werkdag van een hedendaagse huisarts te beschrijven. Beginnend om half acht 's morgens met een overvolle mailbox, dan een spreekuur met gemiddeld dertig patiënten, diverse telefonische contacten en overleggen met collega-zorgverleners. "Als je dit bij elkaar optelt en circa tien minuten neemt voor elk contact, dan kom je op ruim negen uur werk", had ze uitgerekend. "En jawel, daar ergens tussendoor doen wij ook nog visites, meestal zo drie of vier per dag. Met alle liefde want dit blijft toch het mooiste van ons vak."

En bij die negen uur blijft het niet, zo blijkt uit haar verdere relaas. Er zijn ook nog de avondvergaderingen, de voortdurende nascholing en niet te vergeten de diensten op de huisartsenpost. "De huisartsenzorg barst uit zijn voegen en wij proberen de balletjes hoog te houden", aldus deze jonge huisarts. "Maar als er zo over ons geschreven wordt zakt de moed mij in de schoenen."

Die kan ik in mijn zak steken, zou je zeggen. Maar ik heb met mijn column van vorige week absoluut geen kritiek willen leveren op de huisartsen in het algemeen. Misschien zelfs niet eens op de enkelingen over wie het in die twee voorbeelden ging. Want ik besef heel goed dat wanneer het mis gaat, daar een reden voor is. En daarmee kom ik op een in mijn ogen meer wezenlijk probleem, namelijk ons huidige zorgstelsel. Dat rammelt hier en daar behoorlijk. Niet door schuld van degenen die er in werken. Integendeel. Dat zijn bijna allemaal mensen als bovenstaande jonge Achterhoekse huisarts. Met hart voor hun vak en vooral voor hun patiënten. Zij kunnen er ook niks aan kunnen doen dat die oude meneer die vorige week voor mij in de rij stond bij de apotheek de medicijnen voor zijn vrouw niet kon krijgen. Omdat ze alleen leverbaar waren in een buitenlandse verpakking. Die de verzekering niet wil vergoeden. Maar als meneer maar even honderdvijftig euro wilde betalen….

De werkers in de zorg kunnen er evenmin iets aan doen, dat ziekenhuizen failliet gaan en vervolgens van de ene dag op de andere hun deuren dicht doen. Waardoor de patiënten bijna letterlijk in de kou staan. Dat is immers de schuld van de zorgverzekeraars.

Of  nee, eigenlijk niet eens van hen. Ik kan weinig sympathie opbrengen voor een bobo van een verzekeringsmaatschappij die zelf nog nooit iemand een thermometer tussen zijn billen heeft gestoken en dan wel denkt te weten hoe je een ziekenhuis moet runnen. Maar uiteindelijk zijn het toch de politici die verantwoordelijk zijn voor alles wat er fout gaat. En nog niet eens zozeer de huidige, maar hun voorgangers. Die de zogenoemde marktwerking in de zorg zo'n fantastisch idee vonden. Nog wel politici, op wie ik destijds heb gestemd. Jongens, wat heb ik daar nu een spijt van!

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant