Afbeelding

Column Paul Bombeld - Schuldgevoel bij de groenen

Algemeen Columns

Schuldgevoel bij de groenen

Het is vrijdagmiddag, 17.00 uur. Bij de deur van Het Koelhuis in Noorderhaven staat een jongeman. 'U komt voor GroenLinks? Hier de trap op, eerste verdieping.' Ik ben op weg naar de visie van GroenLinks op de Zutphense energietransitie. Nog een paar treden en ik zit op het juiste niveau.

Het ontvangstcomité is hartelijk. Iedereen krijgt een ferme handdruk. En bij binnenkomst van raadslid Martine begint zelfs het zoenen. Nou, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik kom hier slechts om inspiratie op te doen. Het moet vooral niet té gezellig worden. Achter mij staan zo'n vijftig stoelen opgesteld. Dat lijkt mij niet veel voor zo'n belangrijk onderwerp. 'Maar we kunnen direct veel meer stoelen bijplaatsen hoor.' Dat blijkt niet nodig, slechts de helft van de stoelen wordt bezet, de 47.398 andere inwoners van Zutphen hebben deze vrijdagmiddag andere dingen te doen. Jammer.

Raadslid Dolf heeft de zaakjes strak voor elkaar. Na een klein opstartprobleempje rolt de presentatie moeiteloos over onze hoofden. Cijfertjes over 'opwarming van de aarde' en 'reductie van broeikasgassen' vliegen door de zaal. Hoe meer cijfers, hoe kleiner ik mij voel. Maar de energietransitie gaat straks ook mij een hoop geld kosten. Dan kun je maar beter meepraten. Voor je het weet gaat een ander voor mij beslissen.

Maar hoe kan ik als nederige wereldburger iets voor het klimaat betekenen? De familie Bombeld scheidt al jaren keurig het afval, alle gloeilampen zijn inmiddels vervangen door ledverlichting en nu het kouder wordt lopen we thuis gewoon in een trui en kan de verwarming ietsjes lager. En op aandringen van de jongste dochter eten we tegenwoordig vaker vegetarisch. Maar ja, alle moeite was het afgelopen jaar helaas voor niets. Deze zomer vlogen we -zeer milieubelastend- met het hele gezin naar Thailand. Ik voel me rot, ik voel me schuldig, ik zeg maar niets in deze zaal. De stemming is nu nog opperbest, ik wil niet gelyncht worden. Maar zouden alle GroenLinks-stemmers dan nooit het vliegtuig pakken? Gaan die echt trappend met de bakfiets op vakantie? En waar laden ze allemaal hun elektrische auto op?

Het was een gezellige en leerzame bijeenkomst, maar toch voelde ik mij een beetje als een kat in een vreemd pakhuis. Bij aanvang van de presentatie ging iedereen in de zaal even staan om zich voor te stellen. En velen voegden daar fijntjes aan toe: zoveel jaar lid van GroenLinks. Ai, is dat dan belangrijk bij dit onderwerp? En toen was ik als aan de beurt. 'Paul Bombeld, ik zit hier enkel als belangstellende. Maar als het interessant wordt schrijf ik ook nog een stukje in de krant.' Gelukkig waren de aanwezigen daarmee ook zeer tevreden.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant