Column Henrieke Schoonekamp - Ikea

Ikea

Ik heb een nieuw tafeltje nodig. Nou is dat niet zo moeilijk, maar helaas moet hier medische apparatuur op geplaatst worden en daarom moet het aan allerlei eisen voldoen. Een bepaalde hoogte, twee lagen en makkelijk schoon te houden. Dus ik ga op pad, gewoon bij Zutphense zaken. Zo moeilijk kan het niet zijn. Helaas. Alles wat ik vind voldoet niet aan de ziekenhuiseisen. Dus ik ga thuis online zoeken, heb geen puf om buiten Zutphen allerlei winkels af te gaan. Bij de bekende Zweedse meubelgigant vind ik precies het tafeltje wat ik nodig heb. Hou er alleen niet van om daarheen te moeten. Gelukkig is online ook te zien waar in het magazijn ik het tafeltje kan vinden. Helaas lukt het me niet om op een doordeweekse dag naar de Ikea te rijden.

En zo parkeer ik op zaterdagochtend mijn auto tussen vele anderen in de parkeergarage in Duiven. Ik parkeer achteruit in, macht der gewoonte. Via de draaideuren naar binnen en met heel veel andere mensen op de roltrap. Veel gezinnen, een huilend kind dat bijna boven toch besluit dat het beneden naar de kinderopvang had gewild. Ik zie de ouders met de ogen rollen. Boven ga ik meteen linksaf, kom uit bij het restaurant en kan daar met de trap weer naar beneden. Zo, de hele bovenste etage overgeslagen. Een rechte weg naar het magazijn heb ik nog niet gevonden. Via de potten en pannen probeer ik zo snel mogelijk deze winkel uit te komen. Maar veel stellen doen heel rustig aan en staan uitgebreid ruzie te maken. "Wat is er mis met die pan, jij kookt toch nooit!" "Waarom wil je nou wéér zo'n donker dekbed!" "Nou, ik vind groene kaarsen toevallig wél mooi!" Ik moet er wel om lachen, blij dat ik hier alleen ben en maar één ding nodig heb. Als ik eindelijk het magazijn bereikt heb pak ik het tafeltje, reken af en loop naar de auto, waar ik er achter kom dat achteruit inparkeren niet altijd handig is. Maar het lukt om het bouwpakket op de achterbank te plaatsen. Dan loop ik weer naar binnen en koop een ijsje. En besluit om die lekker rustig in de auto op te eten, ben klaar met huilende kinderen ruziënde stellen.

Ik kruip achter het stuur en geniet heerlijk rustig van mijn ijsje. En word dan onverwacht getrakteerd op een fantastische theatervoorstelling. Mensen die veel te grote bouwpakketten in de te kleine auto willen proppen, terwijl de peuter-met-woede-aanval tegen de bumper schopt. Een stel dat een tafel linksom, rechtsom en op de kop in de auto probeert te krijgen. Een man die de dakkoffer installeert terwijl zijn vrouw woedend met haar armen over elkaar een paar meter verderop staat. Heel gemeen, maar ik moet er om lachen, in mijn autootje met een ijsje. Heerlijk. Toch goed dat ik achteruit ingeparkeerd heb.

Als de Hanzehof echt gesloopt gaat worden, dan heb ik mijn nieuwe theateruitje gevonden. De parkeerplaats van de Ikea. Fantastisch.