Column gedichten Mas Papo - Ingezonden: De Lantaarn

Opdracht

Altijd als ik bij mijn neef logeerde, mocht ik meedoen met zijn club. Het was zo'n geheime club met geheime bijeenkomsten. Hij was de secretaris en ik was een speciaal lid. Er werd altijd vergaderd op de zolder van een van de leden. Tijdens de vergadering werden de opdrachten voor die week bedacht. Ik herinner mij een van de opdrachten. Het naar beneden glijden van een lantaarnpaal. Je hoefde die lantaarnpaal niet eerst in te klimmen, nee, je moest met een sprong vanaf de dijk de paal omarmen en vervolgens naar beneden glijden. Het was een spannende opdracht.

Hier moest ik aan denken toen Frank Vingerhoets mij het volgende gedicht opstuurde:

De lantaarn

In de geborgenheid van de armen
van de steeg ontsteekt langzaam
het schijnsel van vermoeden
tegen de warme stenen

Een schimmenspel bakt beelden
op het netvlies van oude tegels en
antieke treden

Omhoog houdt een donkere zon
geen stand tegen het draaien van de stad

Met gestrekte arm verlicht hij
verlate stemmen op hun pad en traag
trekt zijn spoor verlangen door de lucht

Geluiden zoeken vriendschap in de muren
en bekommeren zich niet om hun bestemming

Zijn domein is nu verlicht binnen de kring
van oude keien; sleets van de loop

Geslepen tot vertrouwdheid die past
bij dit licht.

Frank Vingerhoets