Column Henrieke Schoonekamp - Dialyse

Dialyse

"Kijk nou, een nieuwe ster aan de horizon!". De dialyseverpleegkundige loopt lachend naar me toe en stelt zich aan mij voor. En ik mijzelf aan hem. Wat me overkomen is, dat is totaal nog niet tot me doorgedrongen. Maar ik lig hier aan een dialysemachine op de achtste verdieping van het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn, met nog veel meer mensen die ook de pineut zijn. En da's nog zacht uitgedrukt. Een dag eerder is in mijn hals een katheter geplaatst en direct daarna kreeg ik de eerste dialyse. Toen nog in een kamer apart, om rustig aan alles te wennen. Nu kijk ik om me heen naar de andere dialysepatiënten nadat de verpleegkundige mij middels de katheter heeft aangesloten op de machine. Het is maar tijdelijk, dat weet ik zeker. Ik ga het ziekenhuis uit met twee werkende niertjes.
Een paar dagen later zijn de artsen er achter welke ziekte ik heb. En krijg ik het bericht dat ik nooit meer van de dialyse af zal geraken, mijn nieren zijn hartstikke dood. Mijn wereld stort in.

Sinds vijf maanden ben ik dus drie keer in de week op de achtste etage te vinden om gedialyseerd te worden. Die dialyses, die zijn een ramp. Regelmatig val ik flauw en de dag en nacht erna kan ik amper nog op mijn benen staan. Echt ziek kom ik thuis, nauwelijks nog in staat om een broodje te smeren. Niet vol te houden dit. Dit is geen leven, dit is overleven.
Maar ik ben geopereerd en mag thuis op een andere wijze gaan dialyseren. Buikspoeling heet dat. Daarmee zou ik mij vele malen beter moeten gaan voelen. Deze week de laatste dialyse, ik kijk er naar uit. Weg met die nare machine. Maar dan realiseer ik mij dat ik dan ook alle verpleegkundigen niet meer zal zien. En ik weet niet of ik hen al wel kan missen.

Want zij sluiten mij niet alleen aan de machine aan, ze zorgen er ook voor dat ik mij zo goed mogelijk voel. Ook als ik met tranen uit het raam naar het politiebureau sta te kijken en het helemaal niet meer zie zitten. Hele mooie gesprekken heb ik met hen gehad. Eén verpleegkundige heeft me wel erg aan het denken gezet en ben hem daarvoor nog steeds dankbaar. Praktische zaken worden ook geregeld en geen vraag is te gek of teveel. Ik besef mij ineens hoe erg ik de achtste etage zal gaan missen. Raar, hoe iets naars toch ook gewoon wordt. Niet de dialyses aan de machine zal ik missen, wel het contact met alle dialyseverpleegkundigen. Wat heb ik een diep respect voor hun zware werk met hele zieke mensen. En toch altijd vrolijk en vriendelijk er zijn. Voor iedereen. Nu ga ik het dus alleen doen. Niemand die even een grapje maakt of een deken brengt, andere medicatie regelt of gewoon even komt kletsen. Al kan ik altijd bellen als er problemen zijn, het is toch anders.

Beste dialyseverpleegkundigen van Apeldoorn, bedankt. Ik kan niet zeggen dat het vijf fantastische maanden waren. Maar dankzij jullie kijk ik er wel goed op terug. Het is niet de machine die mij in leven houdt. Die machine is maar een kast met draadjes en doet niks zonder jullie. En daarom ben ik er nog, dankzij jullie. Bedankt voor alles. Ik ga jullie missen.