Feestelijk afscheid na vijftig jaar Brandend Zand

Zutphen - Als er één koor is dat boeken vol herinneringen schreef, dan is het wel Brandend Zand. Om te vieren dat de koorleden samen zoveel meemaakten, komen ze nog één keer bij elkaar in de prachtige tuinen van Keihave in Gorssel. Voor sommigen is het maar moeilijk te slikken dat er aan zoveel moois een einde komt.

Door Meike Wesselink

Iedere dinsdag kwamen de bewoners van Trajectum en de Klipper Zorg samen om te zingen. En ieder jaar werd een nieuwe selectie gemaakt van mooie liedjes van weleer én nieuw Nederlandstalig. Riemer van der Meulen begeleidde het geheel met accordeon en dat was voor velen een feest van herkenning. Enkelen van hen speelden zelf ooit de trekzak, zoals Drikus. Hem kwam je vaak tegen in de stad; in zijn ene hand een tasje, in zijn andere een drankje. En hij staat er nog, een beetje krommer nu. Maar de liedjes herkent hij en af en toe zingt hij een woordje mee. Anderen, zoals Wilma, zingen uit volle borst. Zingen en fluit spelen doet ze nu eenmaal graag, maar het liefst speelt ze musical. Want ook dat deden ze bij Brandend Zand. Bijvoorbeeld rond Kerst voor ouderen.

Nu zijn de meeste koorleden van Brandend Zand ook oud. Vorig jaar ontvielen er vier van hen. Maar op deze bijzondere dag wordt ook daar even bij stil gestaan met foto's, een traan en een kaarsje. De groep is zo hecht, niet zomaar iedereen kan erbij aansluiten. Ze hebben het wel eens geprobeerd. Doorgaan tot er nog maar vier koorleden zijn, zou het allemaal wat verdrietig maken en daarom is besloten dat het een mooi moment is om te stoppen. Verdrietig blijft het toch, maar Riemer belooft contact te houden met de groep. In september staat er alweer een ontmoeting gepland. En gelukkig blijven de koorleden zingen. Zoals bijvoorbeeld in het Proathuus van de Lunetten.

Toen Riemer dertig jaar geleden bij het koor kwam, was hij voornemens iets meer discipline in de groep te brengen. Zoals hij als muziekdocent gewend was. Dat idee liet Riemer echter gauw varen toen hij in de gaten kreeg dat het vooral ging om het samenzijn. "En dat ging elke week gepaard met dezelfde rituelen. Soms kan het nog wel eens lastig zijn als mensen tot vervelends toe zichzelf herhalen, maar bij deze groep is dat absoluut niet het geval. Zo vertelt Jan iedere week dat hij geen kopjes kapot heeft laten vallen. Kennelijk is dat eens gebeurd en is hem dat bijgebleven. Hij deelt het elke keer mee met fris enthousiasme en elke keer zeg ik met hetzelfde enthousiasme: "Goed zeg Jan, ik wist dat je het kon."

Ook de vrijwilligsters Truus en Joke begeleidden het koor met veel plezier. "Wat ik vooral heel leuk vindt is dat de mensen hier gewoon zeggen wat ze denken", glimlacht Joke. Truus die bij Trajectum werkte en er na haar pensioen als vrijwilligster bleef, kan een boek schrijven over haar belevenissen met het koor. Wat wil je ook, na dertig jaar.

Bij de koffie en cake vliegen de anekdotes over de tafel; het uitje naar het Openluchtmuseum, het optreden in de kerk, het Speelgoedmuseum in Deventer en pannenkoeken eten. En natuurlijk de jaarlijkse uitjes naar de Keihaven, tot vorig jaar een publiek toegankelijke tuin. Graag openen Dick en Hermien ten Have voor het koor nog één keer de tuinpoorten en zingt de groep, op verzoek van koorlid Ellen nog één keer Brandend Zand.