Column Paul Bombeld - Bijzondere putjesschepper

Bijzondere putjesschepper

Het is donderdagmorgen. Bij het winkelcentrum Dreiumme in Warnsveld staat een fiets tegen de heg. Achterop twee fietstassen en twee schepnetjes. Een man met een gebogen staaf ijzer loopt rond, tilt de deksels van de rioolputjes op en kijkt in het diepe. Wat is hier aan de hand?
'Is de putjesschepper weer terug?', vraag ik gevat, maar humor wordt niet gewaardeerd. Er ontstaat een gesprek, een warrig gesprek. Het duurt een tijdje en dan ben ik erachter. Voor mijn neus staat Olaf die zich met ziel en zaligheid inzet voor slachtoffers van rioolputjes. In Zutphen en Warnsveld stroopt Olaf de wijken af op zoek naar padden, kikkers, hagedissen en salamanders die per abuis de verkeerde afslag hebben genomen. Niet naar sloot of vijver, maar de gaten in de trottoirband. Daar vallen de beestjes pardoes naar beneden in de rioolput. En als er dan niet snel hulp komt, eindigt daar het leven.

Op vele plekken in de gemeente ligt Olaf op zijn knieën om met blote handen de padden, kikkers, hagedissen en salamanders weer naar boven te halen. En als de putten te diep zijn heeft hij de beschikking over verschillende schepnetjes. In zijn fietstas zitten een aantal plastic bussen met gaatjes in de deksels. Daar zijn de reptielen veilig tot dat Olaf ze even later uitzet in een veilige vijver. Olaf voelt zich begaan met het lot van dieren. Er volgt een ingewikkeld verhaal over kauwtjes die al nestelend in schoorstenen worden opgesloten door de woningbouwvereniging. Over het waarom wordt mij niet duidelijk. En dan wijst hij naar boven, naar de wolken. Dat zijn volgens Olaf geen gewone wolken, maar witte gevaartes gemaakt door de chemische industrie. Het gaat mij allemaal iets te ver. Met mijn intelligentie kan ik er geen touw aan vastknopen. Ergens schiet het in mijn bovenkamer te kort. Maar dat neemt niet weg dat ik Olafs rioolputtenactie ten zeerste weet te waarderen.

Regelmatig maakt hij filmpjes die hij plaatst op internet op de site www.dekauw.nl. 's Avonds duik ik achter de computer en zie tientallen geredde hagedissen, salamanders, padden en kikkers weer veilig in vijvers in en rond Zutphen verdwijnen. Zonder veel ophef werkt hier in stilte een natuurliefhebber aan zijn missie.
Aan het einde van onze ontmoeting vertel ik hem dat ik regelmatig voor het weekblad Contact schrijf. Maar dat valt niet in goede aarde. Hij heeft al eens in een andere krant gestaan, allemaal leugens en bedrog. En daar kan ik het mee doen. Ik neem afscheid van de man en zijn missie. Als ik de hoek omloop zie ik Olaf nog net in een put grabbelen, opnieuw op zoek naar levende wezens in nood.