Column gedichten Mas Papo - Op Reis

Op reis

Onze oude eend kraakte in zijn voegen, maar alles was aan boord. Een imperiaal kon er niet op en een karretje kon de eend niet trekken, dus alles in de auto. De tent zo laag mogelijk en zoveel mogelijk in het midden, dus tussen de stoelen en de achterbank, zodat de auto niet te ver achterover zou hellen. Wij achterin, met onze voeten op die tent en zittend op de stapel luchtbedden en slaapzakken. Met onze hoofden bijna tegen het linnen dak. We waren gelukkig en nog niet zo groot. Mijn moeder ingepakt tussen de tassen en voorraden voor onderweg. Alleen mijn vader achter het stuur kon zich vrij bewegen.

Ik verbaas me er nog steeds over. Als je de foto's ziet van de eenmaal opgezette tent, dan ziet het er normaal en volledig uit. Hoewel ik me kan voorstellen dat we tijdens de vakantie tot de ontdekking zouden komen dat we dit of dat vergeten waren. En dat mijn vader dan zou zeggen: 'Ja, dat kon er niet meer bij hoor'. Maar ik kan me dat niet herinneren. Nu gaan die dingen anders. Dat zie je als je in de buurt de mensen ziet inpakken.

Reis

Het zicht is bekend hoewel
het de eerste keer is
de bestemming als een haven
tegen de berg en zie de zee
over de stad en het stadion
dat 's avonds verblindt tot
de training is voltooid
het is vertrouwd en in goede staat

de mensen zijn gerimpeld en laten
zich in al hun jaren vangen
ze zijn het niet gewoon en spreken
ons aan ondanks vreemde talen

het bruin komt terug en het
wit van de binnenkant tekent zich af
als nooit tevoren

het huis met de vele kamers
staat ons toe tot rust te komen
terwijl de honden in gesprek zijn
in het duister van de nacht.

Het deert ons maar in beperkte mate.

Mas Papo Stadsdichter van Zutphen