Column gedichten Mas Papo - Ingezonden gedicht 'Bomen'

Kunst

Aan het einde van de straat waar ik woonde was een rotonde. Een grote rotonde waarop geen groen van de plaatselijke hovenier te vinden was, maar een stenen bult. Een mooie ronde stenen bult, die vanaf de rand omhoogliep en zo hoog was in het midden dat je er niet overheen kon kijken. Als bestuurder kon je dus niet zien wie er aan de andere kant naderde. Er is wel eens in een duistere nacht iemand met een auto rechtdoor over de bult gereden, met achterlaten van delen spatbord en zijn nummerbord zodat men snel kon achterhalen van wie de auto was.

De bult bleek een kunstwerk. Als je van bovenaf keek, zag je een prachtig patroon van stenen die van licht naar donker liep en vervolgens weer naar licht. Het probleem was alleen dat je het nooit van bovenaf kon zien, anders dan vanuit een luchtballon of hangend aan een drone. Ik vond het een prachtig kunstwerk, maar de meningen waren nogal verdeeld.

Zo ook over het onderwerp waar dichter Alex Gentjens uit Deventer (!) over schreef en waar nog veel meer over gezegd kan worden:

Bomen

In Zutphen groeien bomen schots en scheef.
's Winters hangen zij halfstok en later
in de lente laten zij hun glimlach glijden
langs een lange laan van wit satijn
en stuifmeelkorrels.

In Zutphen is men links en rechts
het noorden kwijt en kijkt men
door de ruiten naar het zuiden
en hoort men bloesems klinken
op een straat die Zutphen achterlaat.

Het vast tapijt wordt schoongeveegd.
Al in de ochtend openen de meeuwen
er hun mond en strooien er de herfst
met klapperende tanden over onze hoofden uit
en kunnen wij alleen nog maar verzuchten en verzanden.

Alex Gentjens