Column Henrieke Schoonekamp - Adresboekje

Adresboekje

In de derde week van januari begint het. De verjaardagen. Verreweg de meeste mensen in mijn omgeving zijn namelijk jarig vanaf de derde week januari tot eind maart. En dus heb ik heel veel feestjes. Gezellig. Maar ik vind echte post zo leuk en stuur dus heel veel kaartjes. En al bij de eerste kaartjes die ik verstuur loop ik tegen hetzelfde probleem aan als half december toen ik de Kerstkaarten verstuurde. Mijn adresboekje klopt niet meer. Ik ben een beetje ouderwets daarmee. Ik heb een echt adresboekje, zo eentje met tabbladen A tot en met Z. En met pen heb ik daar de namen en adressen ingevuld van de mensen om mij heen. Dat adresboekje ligt op een vaste plek in mijn huis. Op verzoek van mijn moeder, zodat als mij iets overkomt zij weet wie er gewaarschuwd moeten worden.

Het boekje bevat echter meer doorgestreepte namen en adressen dan niet doorgestreepte. Ik heb het boekje al heel wat jaren. Stellen die ooit als één vermeld stonden, zijn uit uit elkaar gegaan en staan nu beiden op nieuwe adressen vermeld, het oude gezamenlijke adres doorgekrast in mijn boekje achterlatend. Vrienden die om de haverklap verhuizen en er inmiddels instaan met vier adressen, waarvan drie dus doorgestreept. Mensen die echt uit mijn leven zijn en waarvan ik het ook niet zo erg vind dat ze echt uit mijn leven zijn en dat is ook wel te zien aan de manier waarop ik hen heb doorgestreept; met zoveel kracht dat ik nog net niet dwars door het papier ben gegaan. Ook mensen die zijn overleden staan erin. Nooit over m'n hart kunnen verkrijgen om hen door te strepen.
Tijd voor een nieuw adresboekje dus. Dat is zo gekocht. Eenmaal thuis begin ik meteen met overschrijven. Ik wil dat zo netjes mogelijk doen, maar uiteraard lukt dat niet. Dat is met alles wat ik met pen en papier doe. Ik begin netjes en eindig nog net niet onleesbaar. Natuurlijk zou ik alle adressen kunnen digitaliseren. Maar ik vind dit makkelijker en ik raak het nooit kwijt en het is er altijd.

Door alle adressen over te schrijven loop ik in gedachten ook langs alle mensen die sinds kort of al jaren in mijn leven zijn. Aan de verschillende adressen waar mensen hebben gewoond, aan de mooie momenten daar. Aan de mensen die soms bewust maar soms ook niet echt bewust uit mijn leven zijn verdwenen.
Een uurtje later ben ik klaar. Mijn adresboekje is helemaal bij. Iedereen om me heen staat vermeld op het goede adres en stellen staan nu gewoon samen op een regel in plaats van dat de nieuwe partner erbij gekrabbeld is.
Ik blader het boekje door. Heb best netjes geschreven, ben niemand vergeten en wat fijn om een adresboekje zonder pennenstrepen te hebben. Ik leg het boekje op de vaste plek. En zie dan een bericht op mijn telefoon van vrienden. "Wij gaan verhuizen!". Ik begin vast met strepen…