Column gedichten Mas Papo - Ingezonden gedicht Anna Wiersma

Stadsdichters

Volgende week donderdag is het de laatste donderdag van januari en dus Gedichtendag en het begin van de Poëzieweek. Vorig jaar op die dag werd ik gekozen tot stadsdichter van Zutphen. Het was een echte verrassing, omdat ik pas een half jaar in Zutphen woonde en de stad niet zo goed kende als iemand die er al jaren woont. Ik vond het dan ook een hele eer om die titel twee jaar lang te mogen dragen. In de loop van het jaar heb ik via mijn 'agentschap' Stichting Dichter bij Zutphen al verschillende mooie opdrachten gehad, zowel van de gemeente als van anderen. Deze rubriek ben ik begonnen, met dank aan Contact, en het is fijn te zien dat er zoveel poëten zijn die hun gedichten insturen. Met veel plezier lees ik ze en om de week zoek ik er eentje uit voor deze rubriek. Ook fantastisch dat de dichters hun eigen gedicht willen voordragen, op dinsdagavonden rond kwart voor acht op de radio bij B-FM, waar ik elke week deze rubriek voorlees.

Mijn voorganger was Anna Wiersma. Zij was onze stadsdichter in 2015 en 2016. En uiteraard heeft zij niet stilgezeten. Een dichter dicht voort. Daarom juist deze week (een jaar geleden was zij nog stadsdichter) een gedicht van haar. Zij gaf mij dit en vertelde erbij dat het ontstond op de boot op de terugreis vanaf Ameland. Ze raakte aan de praat met een jongetje dat met zijn klasgenootjes op kamp was geweest. Hij kwam uit Syrië. Hij voelde zich veilig nu. Zijn meester vertelde dat hij alleen bang was voor harde geluiden.

Voor het eerst de zee gezien
(voor Blanchard & voor de meester)

Zijn zwarte ogen kijken stil naar binnen.
We zijn al bijna in de haven, en met één woord,
geeft hij een paar maal wederwoord.
De meester die ons klein gesprekje hoort,
zegt trots "Hij is pas één jaar hier,
en heeft voor het eerst de zee gezien".
De boot meert bijna aan, ik vraag hem
of de taal van zijn land moeilijk is.
Hij vindt van niet, en stapt dan fier bij mij vandaan.
We moeten gaan, het zit er op …
Zal ik voor jou een beetje blijven hopen
dat je, waar je ook bent, gelukkig wordt?
Want niemand kan onder de regenboog doorlopen,
maar samen van de kleur genieten wel, misschien…

Anna Wiersma