Column Paul Bombeld - Waar was ik?

Waar was ik?

Vanuit Amsterdam stuurt de hippe dochter mij op zondagmorgen een mail. Het is een doorzending van een mailtje dat ze van Google kreeg met de titel 'het overzicht van je tijdlijn van oktober'. En daarop geeft Google precies aan waar zij, of beter nog haar mobiele telefoon, zich heeft begeven. Keurig met een lijn op de kaart die precies aangeeft waar zij in oktober heeft gelopen, de trein heeft gepakt of heeft gefietst. Zonder dat ze het in de gaten heeft wordt ze 24 uur per dag gestalkt en worden de gegevens drie maanden lang opgeslagen. Het is voor mij onthutsend. Dan ben ik natuurlijk direct benieuwd of ik ook in het grote Google-geheugen sta. En inderdaad, ook van mij wordt iedere beweging geregistreerd.

In het staafdiagrammetje klik ik op zondag 27 augustus. Het staafje is lang en dat betekent veel beweging. En dat klopt aardig. Op deze stralende zondag stapte ik 's morgens om 7 uur op de fiets en arriveerde ik om 8 uur in Apeldoorn. Daar miste ik een paar bordjes, fietste een beetje zigzaggend door het centrum. Op de Veluwe zag de stalker die Google heet, dat ik niet de doorgaande weg nam, maar via een fietspad over de heide mij naar Elspeet en Harderwijk begaf. Na een paar krentenbollen bij de Harderhaven fietste ik de Flevopolder in op weg naar Lelystad. Via het centrum belandde ik iets na 11 uur op een terras bij de Bataviahaven voor koffie met appelgebak. Het was heerlijk weer en het uitzicht op de haven was fantastisch. En nadat ik weer nieuwe energie had opgedaan volgde ik de borden met Enkhuizen en na ruim een uur flink doortrappen stond ik in Noord-Holland. En ook hier stond Google mij al op te wachten. Tegen de wind in was het flink doortrappen naar Hoorn, waar de wifi op het terras bij schouwburg Het Park registreerde dat ik daar ruim een half uur heb gezeten.

Ondanks mijn broek met ingenaaide zeem had ik na al dat fietsen inmiddels een ongelofelijke zere kont. Google wist het gelukkig niet, maar ik had genoeg fietszadel gevoeld en stapte in Hoorn op de trein en spoorde via Amsterdam weer naar huis. Pfff, het was een flinke maar prachtige tocht. En nu sta ik bij Google vast geregistreerd als: 'man, middelbare leeftijd, wil zich nog bewijzen en heeft waarschijnlijk last van de midlifecrisis'. Tja, zo gaat dat dan.

's Avonds op de bank slaat me de schrik om het hart. Mevrouw Bombeld komt in actie. 'Geef mij die telefoon eens even, dan kan ik kijken waar je zoal uithangt en of je nog een maîtresse hebt.' Oei, da's niet handig, even Google bellen...