Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - Kwijt

Algemeen Columns

Kwijt

Ik ben wat kwijt. Niet een beetje kwijt maar echt heel erg kwijt. Het is weg. Opgelost. In het grote zwarte gat voor altijd verdwenen. Maar niks verdwijnt zomaar. Dus ik kan het niet uitstaan dat ik het kwijt ben, het moet ergens zijn. En zo gaat dat al maanden…

Mijn backpack ging vorig jaar op reis stuk. Repareren was geen optie. Er zat dus niks anders op dan een nieuwe te kopen voor ik verder kon reizen. Die nieuwe was zo gekocht. Ik pakte m'n spullen over en voordat ik voorgoed afscheid nam van mijn trouwe reisgenoot sneed ik met een mesje de vastgenaaide landenpatches los. Die deed ik tezamen in een transparant plastic zakje, vastbesloten die goed te bewaren en vast te naaien op m'n nieuwe backpack. Raar maar waar, ben aan die dingen gehecht. Ik herken m'n backpack zo uit duizenden op de bagageband en het zijn gewoon kleine herinneringen aan bijzondere verre plekken.

Dat zakje ging netjes mee naar huis. Onderweg kocht ik nog een paar nieuwe en een paar weken later was ik thuis. Ik pakte mijn backpack uit, maar liet het zakje met de patches erin. Zo zou ik ze niet verliezen en kon ik ze snel gaan vastnaaien.
Zoals dat altijd gaat met zulke dingen: dat vastnaaien gebeurde niet. En begin dit jaar ging ik weer op reis. Mijn spullen gingen weer in de tas, en het zakje haalde ik eruit. Veel te bang om die dingen te verliezen op reis. Ik moest er een goed plekje voor zoeken. Als er een inbreker zou komen, zou hij die patches nooit meenemen, ze zijn in geld niks waard. Dat herinner ik mij nog goed. Ik ging op reis, kwam terug met nieuwe patches uit verre landen al op mijn backpack genaaid. Maar waar had ik die anderen nou toch weggelegd??

De maandenlange zoektocht was begonnen. Kasten op de kop, lades ondersteboven. Ik heb maar een klein huisje, zoveel spullen heb ik niet. Maar die patches bleven onvindbaar. Soms had ik een zoektocht van een uur, soms van vijf minuten. Nooit vond ik ze. Als ik echt alle kasten, alle doosjes, drie keer heb bekeken geef ik het op. Waarschijnlijk heb ik ze dan toch in mijn backpack laten liggen en ben ik ze ergens verloren. Heel erg jammer, maar anders kan het niet.

Twee dagen geleden. Ik heb de zaag nodig en die staat in de kast in de schuur, waar ik nooit kom. Als ik de kastdeur open valt mijn oog meteen op een plastic zakje. Met daarin alle patches. Als een kind zo blij ben ik dat ik ze gevonden heb. Maar hoe zijn ze in die kast terecht gekomen? Er is echt maar één iemand die dat gedaan kan hebben en dat ben ik zelf. Het kan niet anders dan dat ik met mijn gedachten heel ergens anders met dat zakje in mijn hand iets in die kast heb gedaan. En ze gedachteloos heb laten liggen. Mooi stom. Deze week ga ik ze vastnaaien op de backpack. En dankzij die maandenlange zoektocht is mijn huis nog nooit zo opgeruimd geweest…

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant