Column Henrieke Schoonekamp - Rare snijbonen

Rare snijbonen

Mijn vader en moeder hadden ooit een moestuin. Als kind gingen mijn broer en ik vaak mee en zo leerden we hoe tomaten en komkommers groeien, dat sla groeit als kool en hoe we het verschil konden zien tussen bonen en peulen. Het leukste vond ik de snijbonen. Want die moesten geplukt worden en voordat ze gegeten konden worden moesten ze in stukjes worden gehakt. En daarvoor hadden we thuis een soort draaimolen. Snijboon erin, draaien, om dan de boon in kleine stukjes eruit te zien komen. Waarom snijbonen in stukjes worden gehakt voor ze gekookt en gegeten konden worden heb ik nooit begrepen. Rare snijbonen. Maar leuk was het wel.

Die moestuin, die hebben mijn ouders al lang niet meer. Ik ben er zelf ook nooit aan begonnen, dat moestuin-DNA is niet doorgegeven. Wel vele malen een wanhopige poging gedaan om tomatenplantjes en peperplantjes te kweken, maar daar kwam nooit veel van terecht. Ik heb nou eenmaal geen groene vingers. De planten binnen moet ik iets te vaak vervangen omdat ik ze te weinig of te veel water geef. Groente en fruit haal ik gewoon in de winkel, keus genoeg. Zo heel af en toe doe ik eens gek en koop ik spruitjes. Maar dat is maar heel zelden.

Wat ik echt nooit koop zijn snijbonen. Die rare snijbonen. Geen idee wat ik ermee moet en bovendien heb ik niet zo'n hakmolen om van snijbonen ook daadwerkelijk snijbonen te maken. Die rare snijbonen, die gaan vast ooit een vergeten groente worden.

Ik sta in mijn tuintje te kijken naar hoe de tomatenplanten niet groeien willen. Waarschijnlijk willen ze wel, maar dankzij mijn verzorging (of het gebrek eraan) kunnen ze dat niet. Zucht. Dan komt mijn achterbuurvrouw aanfietsen. Net terug van haar moestuin, met een hand vol wortelloof voor de konijnen. Fijn zo'n buurvrouw! Terwijl de konijnen zich op het loof storten, vraagt ze of ik snijbonen wil. Ik kijk haar vragend aan, waarop ze zegt dat ze er veel te veel voor haarzelf in haar moestuin heeft. Ik moet schoorvoetend bekennen dat ik geen idee heb hoe ik ze echt lekker klaar kan maken en dat ik niet zo'n snijboonmolen heb. Helemaal niet nodig volgens haar. Gewoon met een mes in grove stukken snijden, even koken, en dan in de pan met wat olie, knoflook, tomaten en een uitje. Dat klinkt goed, dankbaar neem ik die rare snijbonen van haar aan. Even later liggen ze in stukjes gehakt in de pan, met het recept van de buurvrouw. En een flinke schep sambal. Nog wat later zit ik aan tafel te smullen van die rare snijbonen.

Vergeten zal ik ze dus nog niet, die rare snijbonen. Dankzij de buurvrouw met wel groene vingers.