Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - Foto's

Opinie Columns

Foto's

Als 6-jarige kreeg ik van mijn vader een pocketcamera. Als ik het mij goed herinner was dit zijn oude fototoestel. Het ding was plat en langwerpig en na elke foto moest het toestelletje ingedrukt worden aan de zijkant om de volgende foto te kunnen maken. Op de bovenkant een grote rode knop. En het fototoestel zat in een zwart lederen hoesje.

Mijn vader leerde mij foto's maken. Langs de IJssel, soms ook familie. Ik vond het fantastisch. Goed door de zoeker kijken, hopend dat ik op het juiste moment de rode knop in zou drukken. Als het rolletje vol was, dan werd het naar de fotograaf gebracht. En moest ik simpelweg een paar spannende dagen wachten voordat papa of mama thuiskwam met een envelopje van de fotograaf met daarin de foto's. En een zwart kokertje waarin het rolletje was verpakt.

Veel later kocht ik zelf een toestel. Ook met rolletjes. Digitaal was er nog niet. En omdat ik maar een paar gulden per uur verdiende met mijn bijbaantje, leerde ik wel om eerst na te denken voor ik een foto maakte.
In de Beukerstraat was in de jaren '90 een fotozaak die een 1-uur service had. Slechts éénmaal gebruik van gemaakt, als puber na een vakantie. Kon niet wachten om te zien of m'n Deense vakantievriendje op de foto stond. En vriendinnen wilden hem natuurlijk ook heel graag zien. Selfies maakten we ook. Al was het altijd maar afwachten of onze gezichten er helemaal opstonden, vaak stonden er halve gezichten en veel lucht op de selfies van toen.

Tegenwoordig maak ik bijna geen foto's meer, ergens ben ik mijn interesse verloren. Zelfs op reis gaat geen camera meer mee. Ik maak wel wat foto's met mijn telefoon en als het ergens te gevaarlijk is om een iPhone te laten zien, dan maar niet. Ik doe ook niks met de foto's, maak geen albums ofzo, plaats hooguit eens wat op Facebook of Twitter.
Foto's van anderen waardeer ik wel. De vakantie- en familiefoto's van vrienden en familie. Maar vooral de foto's van de fotografen die op verschillende plekken in de wereld hun werk doen om ons te laten zien wat er elders gebeurt. Vaak onder moeilijke omstandigheden gaan zij niet weg, maar blijven staan. Om die ene foto te maken die de wereld laat zien wat er speelt. Of de fotoseries van fotografen die jarenlang op plekken verblijven waar geen mens komt en letterlijk één worden met de natuur om dit vast te leggen.

Deze week ga ik weer naar World Press Photo in de Walburgiskerk om de indrukwekkendste foto's van dit jaar te gaan bekijken. En nee, daar maak ik geen iPhone-foto van om deze te delen. Kom maar gewoon zelf kijken…

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant