Column Paul Bombeld - Karan

Karan

Enkele weken geleden vond er in Warnsveld een indrukwekkende filmpremière plaats. Bijna 130 mensen kwamen af op de film 'Karan, in mijn dromen kan ik vliegen'. Karan is de zoon van Nelleke en Nanning de Jong, tot voor enkele jaren eigenaren van de particuliere verpleegtehuizen Huize Welgelegen en Ter Weegen in Warnsveld. Karan is hun zoon, hun flamboyante zoon. Maar Karan is overleden.
Ik kreeg een uitnodiging voor de première, maar kon er niet bij zijn. Precies in dat weekend zat ik in New York. Maar de maakster van de film, Moniek Wester Keegstra, wiens ouders bij mij om de hoek in Warnsveld wonen, stuurde mij een link. En zo kon ik thuis op de computer deze indrukwekkende film rustig bekijken. Regelmatig stond het kippenvel op mijn armen.

Tot voor enkele jaren was Karan een levenslustig type. We zien hem thuis in Warnsveld bij zijn ouders. Een groot gezin, Karan is de onbevangen gangmaker. Nadat hij zijn studie heeft afgerond gaat hij voor diverse internationale organisaties op reis. Allereerst naar Zimbabwe, waar vele vrienden hem komen opzoeken. Ik zie hem lachen, een bourgondische inslag, een biertje en een sigaret en bovenal geen zorgen. Karan trouwt en hij wordt twee keer vader. Vanuit Afrika vertrekt het gezin naar Azië. En plotseling raakt Karin, pas 32 jaar oud, in coma. De schrik slaat toe, het zorgeloze leven staat in een klap op zijn kop. Halsoverkop wordt hij vanuit het straatarme Bangladesh overgevlogen naar Bangkok. Daar in Thailand ontwaakt hij drie weken later. Vanaf dan is het zorgeloze leven voorbij. Karan raakt in de jaren die volgen steeds vaker in coma, het huwelijk houdt geen stand en hij komt terug naar Nederland. Drie jaar lang woont de hulpbehoevende Karan in de oude kostschool aan de Molenstraat in Warnsveld. Daar en in de achterliggende Overtuin gaat het leven door, maar wel steeds moeizamer.
Dan krijgt Karan's ex-vrouw een nieuwe baan in Suriname en neemt de kinderen mee. Hoewel de medische zorg daar aanzienlijk slechter is en het medische team het onverantwoord vindt, reist Karan regelmatig naar dat land. Hij wil absoluut zijn kinderen zien opgroeien. Bij zijn familie vallen zijn reisplannen zwaar, maar dit is de wil van Karan.

De documentaire zit vol ontroerende onderdelen. Karan in Ethiopië, Karan in Bangkok, Karan in Suriname, maar ook Karan in Warnsveld. De camera volgt de laatste jaren van zijn leven. In de Overtuin en bij zijn ouders in de Molenstraat en eindigend op het kerkhof. Daar gieten zijn vrienden een scheutje wijn op het graf van Karan. Er wordt gepeinsd, er wordt gelachen. Een flamboyante vent is heengegaan. 'Ik ben uitgeleefd, ik heb er alles uitgehaald wat erin zat'. Dat was typisch Karan. Hij werd 43 jaar.