Column Henrieke Schoonekamp - Rare gedachten

Rare gedachten

Ik had beloofd hier niet te klagen over al die werkzaamheden. Ja, het wordt mooier, ja het wordt beter, dat weet ik ook wel. (Even doorlezen voordat er een boze brief naar de redactie wordt verstuurd, dit wordt, zoals beloofd, geen klaagverhaal).

Door alle werkzaamheden wordt het steeds lastiger, is de weg naar het werk in Apeldoorn steeds langer en de reistijd never-ending. Hier gaan werken is geen optie. En wetende dat het nog heel lang gaat duren voordat ik en vele anderen weer normaal richting het westen kunnen word ik toch elke dag een beetje minder vrolijk. Op de fiets, met de brommer, met de trein en toch maar weer gewoon met de auto naar Apeldoorn. Ik probeer van alles.

En zo ineens, heel ongemerkt eigenlijk, kijk ik ineens op internet naar huizen in Apeldoorn. Ik heb altijd gezegd: Al krijg ik geld toe, dan ga ik nog niet in Apeldoorn wonen. Maar ineens lijkt Apeldoorn toch heel aantrekkelijk. Dichtbij het werk wonen, niet meer vijf kwartier in de auto zitten, maar een kwartiertje fietsen om aan het werk te gaan. Meer in het midden van het land wonen, vlak bij de A1 en de A50 en dus heel snel overal heen kunnen. In Apeldoorn wonen ook vrienden. Ineens is Apeldoorn niet meer zo vervelend. Eigenlijk schrik ik best van mijn onverwachte ongemerkte zoektocht. Maar ik denk er wel hard over na. In Apeldoorn liggen ook veel wegen open, ook daar wordt hard gewerkt om wegen beter of mooier te maken. Maar daar zou ik minder last van hebben als ik met m'n fietsje een paar straten om zou moeten rijden om aan het werk te gaan.

Het einde van een werkdag. Vandaag ben ik met de auto. En na de nodige omwegen sta ik ver voor de spoorwegovergang in de Hoven al stil om Zutphen in te kunnen rijden. En dan zie ik een zonnig geel bord langs de weg staan met daarop de tekst "Sorry voor het ongemak". Ik weet niet wie bedacht heeft dat dit bord daar moet staan, maar een glimlach verschijnt er wel van op mijn gezicht.

Rem, beetje gas, rem, beetje gas, rem, beetje gas, zo ga ik met vele anderen de Hoven door. Tot ik de spoortunnel nader en daar weer een bord zie staan. "Bedankt voor uw begrip". Iets verder zie ik de Zutphense torens, de IJssel en de brug. Zulke lieve borden staan er niet in Apeldoorn. En zo'n mooie rivier en stadsaanzicht hebben ze ook niet. Die borden brengen me weer terug in de realiteit. Iedereen heeft wel eens rare gedachten. Zoals in Apeldoorn willen wonen. Gelukkig heb ik m'n gezond boerenverstand teruggekregen. Met dank aan diegene die de borden plaatste. Ik blijf gewoon in Zutphen. Met een glimlach in de file, op weg naar waar ik thuishoor. Zutphen.