Column Henrieke Schoonekamp - Mag de zon weer schijnen?

Mag de zon weer schijnen?

Maandagmiddag, 13 maart 2017. Het voorjaarszonnetje doet heel erg hard haar best om deze maandag een zonnige dag te maken. Net zoals afgelopen zondag. Helaas kon ik toen het zonnetje niet zien, ik was aan het werk. Geeft niet, hoort erbij.

Maar deze maandagmiddag kan ik het waterige voorjaarszonnetje wel zien, want ik heb nachtdienst. En ik heb meteen de voorjaarskriebels. Weg met die bladeren in de tuin, weg met al dat zand, kleur moet er weer komen! Ik zet mijn drie konijnen buiten in de tuin en ga zelf ook in de tuin aan de slag. Ik raap de herfstbladeren bijeen. Maak de tafel en de krukjes schoon. Ondertussen diep in gedachten over de aankomende verkiezingen. Ik weet op welke partij ik ga stemmen, maar ben heel bang dat Nederland na 15 maart 2017 negatiever, racistischer en enger wordt. Terugkijkend naar de afgelopen jaren en vooral het afgelopen weekend heb ik steeds vaker het gevoel dat ik weg wil uit Nederland. Wat gebeurt hier toch? Waarom toch?

Als de tuin is aangeveegd, de bladeren in de groene container liggen en de tafel en krukjes weer schoon in de tuin staan, loop ik naar binnen. Tijd voor koffie. Even later loop ik met een beker koffie weer naar buiten en zie dan dat een vrouw met drie kleine hondjes aan een lijn deze vrolijk laat plassen tegen het metalen hekje, de hondenplas loopt zo mijn tuintje in. Even sta ik met mijn mond vol tanden. Maar ik hoor mezelf dan rustig zeggen dat dit mijn tuin is en geen hondenuitlaatplaats. De vrouw kijkt niet op of om. Geen enkele reactie. Ik heb de neiging om de koffiebeker naar haar hoofd te gooien, maar dat doe ik uiteraard niet. Ik ben wel goed opgevoed.

In huis heb ik in kweekbakjes bloemen en planten opgekweekt. Buiten vul ik potten met aarde om de stekjes over te zetten zodat ze verder kunnen groeien en bloeien. Een dame en heer, duidelijk boven de vijftig, lopen voorbij. Hij knikt vriendelijk als hij mij bezig ziet en de konijnen vrolijk ziet hopsen in de tuin. Zij kijkt minachtend. En dan hoor ik haar opzettelijk veel te hard zeggen: "Ja kijk lieverd, die uitkeringtrekkers in die kleine huurhuisjes kunnen heel goed in eigen tuin werken, maar niet werken voor eigen geld!" Hij kijkt verontschuldigend, zij arrogant met haar konijnenbontkraag aan haar jas.

Ik wil het uitschreeuwen: "Ik heb komende nacht nachtdienst! Ik werk gemiddeld meer dan 40 uur per week! Wat ik meemaak in een week maakt u uw hele leven niet mee! Ik verdien niet genoeg bij de politie om alleen een huis te kopen, maar los daarvan ben ik ook heel gelukkig in mijn kleine huurhuisje! En al zou ik ongewild werkloos zijn, dan mag ik toch nog wel mijn tuintje mooi maken? Dat konijn om uw nek is leven gevild in China! Donder op, rot op!"

Maar ik zeg niks. Ik sta roerloos met de tranen in mijn ogen in mijn door honden ondergezeikte tuintje, door een Zutphense dame belachelijk gemaakte situatie.

Ik ga stug door. Met zaden planten en stekjes poten. En hoop simpelweg maar dat Zutphen weer normaal kan doen, Nederland een stuk vrolijker is en de wereld kleurrijker is op het moment dat deze column uitkomt en de stekjes en zaden in mijn tuin bloemen zijn geworden.

Mag de zon weer schijnen?