Zutphense Leeuw januari 2017 - Mini van der Wal en Gerrie Brinkerhof: ‘Wij zijn een klankbord voor mensen met verhalen’

Zutphense helden, u kent ze wel. Ze zetten zich met hart en ziel in voor de samenleving. Onmisbaar zijn ze, maar wat drijft hen, wat is hun geheim? De Zutphense Leeuw is een schriftelijke onderscheiding die Alize Hillebrink namens Contact uitreikt aan deze helden. De Zutphense Leeuw van deze maand zijn Mini van der Wal en Gerrie Brinkerhof.

Mini van der Wal en Gerrie Brinkerhof (beide 79) zijn onafscheidelijk. Tenminste, als het hun vrijwilligerswerk in Gelre ziekenhuizen Zutphen betreft. Dienstbaar ontfermen zij zich over patiënten en familieleden. Met liefde en verve zorgen zij ervoor dat patiënten zich zoveel mogelijk thuis voelen in het ziekenhuis. 

Gerrie: 'Ik ga geen vrijwilligerswerk doen,' zei ik. 'Ik denk er niet aan!'
Mijn man overleed en daar zat ik dan thuis. Ik wilde niet afhankelijk zijn van mijn kinderen doordat ik alleen was. Toen ik nog werkte zei ik altijd: ik ga geen vrijwilligerswerk doen, ik denk er niet aan! Maar op een dag kwam ik in het ziekenhuis en had ik een gesprekje met één van de medewerkers en die haalde me over. Inmiddels ben ik vijftien jaar gastvrouw.
In het begin waren we met een stuk of vijf vrijwilligers, nu zo'n drieëntwintig. De jaren gaan snel. Steeds sneller lijkt het. Op ons werk zit geen druk of tijd. Wij hebben alle tijd. Mensen vertellen ons vaak meer dan aan de verpleging, omdat wij alle tijd hebben. Ze zijn altijd heel blij dat je er bent. De reden waarom ze in het ziekenhuis liggen vinden ze vaak heel erg. Oudere mensen denken vaak terug aan vroeger, omdat ze niks omhanden hebben. Dan gaan ze piekeren over hoe het vroeger was. Wij zijn een klankbord voor mensen met verhalen.
Zelf ben ik niet zo'n prater, meer een doener. Ik verzorg de bloemen en planten, soms een krantje voor de mensen die niet uit bed kunnen of een glaasje water. Leesbladen en boeken mogen helaas niet meer vanwege de hygiëne.
Vroeger deden we veel meer met patiënten. Bezigheidstherapie, daar begon het mee. Knutselen, handwerken of een spelletje doen. Als ze maar van de zaal af waren. Dat is nu niet meer. Mensen zijn vaak te ziek en als het wat beter gaat gaan ze naar huis. Alles verandert. Maar het geeft voldoening, anders doe je het niet. Als ik iemand op zijn gemak kan stellen dan voel ik dankbaarheid.
Ik had nooit gedacht dat ik het zo lang zou doen. Daar sta je niet bij stil. Altijd als ik dienst heb, heb ik er zin in. Zolang ik het nog lichamelijk vol kan houden blijf ik het doen.

Mini: 'Dit werk is een deel van je leven'
Mini: Patiënten verblijven tegenwoordig steeds korter in het ziekenhuis en zijn in de tijd dat ze hier verblijven ook flink ziek. Vroeger was dat niet zo. Dan kon je meer ondernemen. Nu zijn ze zijn vaak te ziek om een spelletje te doen. Een praatje maken ja, dat doen we het meest. Je vraagt nooit aan een patiënt: wat heb je? Ik laat ze meestal praten en af en toe stel ik een vraag. Het betekent vaak heel veel voor mensen dat ze even kunnen praten. Dat er naar ze geluisterd wordt. Soms wordt er alleen maar heel veel gehuild. 
Er zijn veel mensen, vooral ouderen, die graag contact willen. Ouderen krijgen ook minder bezoek. In tegenstelling tot jongeren, daar krijg je geen contact mee want die hebben smartphones. Bij mannen gaat het over alledaagse dingen. Politiek enzo. Vrouwen zijn vaak heel open en gevoeliger. Soms kom je er niet doorheen, dan probeer je het wel, maar dan gaat het over de auto's op de parkeerplaats waar ze op uit kijken. Er zijn er die helemaal geen praatje willen. 
Wat je ziet daar moet je ook tegen kunnen. De slangetjes en alles wat er aan het bed hangt, allemaal toeters en bellen, daar kijk ik nu doorheen. In het begin nam ik het mee naar huis. De eerste veertien dagen maakten de meeste indruk. Dan had ik er wel last van, kon ik er weleens niet van slapen. Door de jaren heen is dat niet meer. Anders zou ik het ook niet volhouden. 
Onlangs zijn Gerri en ik gehuldigd voor onze werkzaamheden. We kregen een toespraak van de directeur en een doosje met een edelsteen erin en een lekker gebakje. Dat was wel bijzonder.
Toen ik deze zomer vanwege een breuk drie maanden niet kon werken en zat ik thuis, vreselijk. Ik was zo blij toen ik weer kon werken! Dit werk is een deel van mijn leven.