Zutphense Leeuw dcember 2016 - Bo Bouman: ‘Fietsen is voor mij een symbool voor vrijheid’

Zutphense helden, u kent ze wel. Ze zetten zich met hart en ziel in voor de samenleving. Onmisbaar zijn ze, maar wat drijft hen, wat is hun geheim? De Zutphense Leeuw is een schriftelijke onderscheiding die Alize Hillebrink namens Contact uitreikt aan deze helden. De Zutphense Leeuw van deze maand is Bo Bouman.

Samen met hond Willem loopt Bo Bouman (68) zijn postrondes in Zutphen. In de zeven jaar van zijn pensioen doet hij niet minder dan toen hij nog werkte. Hij schrijft levensverhalen en spreekt bij uitvaarten. Vorig jaar besloot hij 'iets te willen doen voor de vluchtelingen.' Het doel werd: inzamelen van tenminste tweehonderd gebruikte fietsen. "Een fiets geeft je vrijheid en onafhankelijkheid."

Vorig jaar december stond ik in de Hanzehal voor de noodopvang van asielzoekers. Ik hielp met de coördinatie. Het raakte mij. Ik vond het een machteloze positie. Je kon niks doen behalve mensen bezig houden, daar wilde ik iets aan doen. Toen heb iets gezocht dat dichtbij mij staat en dat is fietsen. Fietsen is een rode draad in mijn leven. Ik dacht: als ik iets doe uit passie dan moet het slagen.
Ik ben opgegroeid in een eenoudergezin in de jaren vijftig. Dat was bepalend voor mijn leven. Mijn moeder was nooit voor één gat te vangen. Geen geld voor de trein? Dan gaan we met de fiets! Als 15-jarige fietste ik op mijn gazelle - met terugtraprem - naar Frankrijk. Dat doe ik nog, maar dan met 24 versnellingen. Fietsen is voor mij een symbool voor vrijheid en je eigen weg kunnen vinden. 
Stichting Gunfiets komt van 'Gun ze 'n fiets'. We bemiddelen tussen mensen die een fiets nodig hebben en mensen die een fiets over hebben. En dat lukt! Samen met de sociale werkplaats Ziltbikes zijn er al vijfendertig fietsen gerepareerd en uitgegeven. De fiets verkleint de afstand van mensen die geen vervoer hebben, in dit geval van de Voorsterallee naar het centrum van Zutphen. We maken nu een fietsenwerkplaats in de opvang, zodat de vluchtelingen zelf fietsen kunnen repareren. 
Maar ik doe ook andere dingen. Eens per week ben ik spreker bij uitvaarten. Heel dankbaar werk. Soms spreek ik mensen nog bij leven, meestal zijn ze al overleden. Mensen zijn weleens bang dat ze hun emotie niet onder woorden kunnen brengen. Dan blijkt dat ze dat naar mij toe wel kunnen. Het vertellen van levensverhalen is intiem. Je kunt van een uitvaart alles maken, ook al is er niemand. 
Toen ik vier was is mijn vader overleden. Mijn moeders devies was: het hoofd niet laten hangen. Je mag wel verdriet hebben, maar laat het niet bepalend zijn voor de rest van je leven. Toen heb ik geleerd: afscheid van het leven hoort bij het leven.
Een uitvaart is een kort en krachtig proces. Ik houd daarvan. Met post bezorgen is het net zo. Ik sorteer de post op het aanrecht en bezorg het zelf en als de tas aan het eind van de rit leeg is, dan is het af.