Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - Terug in Perú

Opinie Columns

Vakantie. Weg uit de winter, weg uit de kou, weg uit Zutphen en weg van het werk. Terug naar Perú. Terug naar de jongens in het kindertehuis. Na dertien uur vliegen kom ik aan in Lima. Lief kijken bij de paspoortcontrole, uitleggen wat ik kom doen en dan een veilige taxi zoeken die mij naar het busstation kan brengen. Eenmaal daar stap ik in de nachtbus die mij elf uur later aflevert in de stad Trujillo, van waar ik met een taxi naar het dorp Huanchaco kan. Het voelt weer als thuiskomen, al ben ik duizenden kilometers ver van Zutphen in een compleet andere wereld. Ik slaap weer in het hostel van Manuel en Patricia. Leuk om deze hardwerkende mensen weer te zien. Ze spreken geen woord Engels, maar helpen iedereen.

De reden dat ik weer terug ben is natuurlijk vooral de jongens in het kindertehuis. Nadat ik gedoucht heb en mijn spullen heb uitgepakt stap ik meteen in de hele oude rammelende bus naar het spookdorpje Huanchaquito-bajo. Het ligt in de woestijn en het is er verschrikkelijke smerig. De geur van rotting overheerst. Alle gebouwen hebben tralies voor de ramen. Toch ben ik meteen vrolijk als ik de wijk inloop. Want het geschreeuw van kinderen is al hoorbaar. Vrolijk geschreeuw. Ik loop door naar het kindertehuis waar ik allereerst luid blaffend welkom wordt geheten door de honden Alva en Tintin. Twee oude dieren, ik ben blij dat ze er beiden nog zijn. Omdat de honden blaffen komen er ook een paar kinderen naar de poort die als ze me zien heel hard 'Eeeeeerica!' roepen! Henrieke is niet uit te spreken, dus ik ben hier Erica. De deur gaat open en ik krijg dikke knuffels en het is weer zo fijn om bij de jongens te zijn.

Er zijn drie nieuwe jongens in het tehuis komen wonen. Drie kinderen die dus niet meer op straat hoeven leven, maar een veilig onderkomen hebben, naar school gaan en voor wie gezorgd wordt. Ze wonen er nu met twintig jongens. Ik klets met de begeleiders en met de kinderen, we spelen wat, sommigen laten een nieuw trucje met de voetbal zien. Er zijn bijna geen voorzieningen in het tehuis. De was wordt met de hand gedaan door de kinderen zelf, het leukste speelgoed is de voetbal en ze spelen een soort knikkerspel met flessendoppen waar ik niks van begrijp. Al is er niet veel, de kinderen zijn gelukkig. En ik ook. Een paar heerlijke weken helpen in het tehuis en spelen met de jongens. Home is where the heart is.


Henrieke met de jongens uit het kindertehuis. Foto: PR

Henrieke met de jongens uit het kindertehuis. Foto: PR

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant