Afbeelding

Column Pieter Holkenborg - Yesterday, all my troubles seemed so far away...

Opinie Columns

Ten onrechte wordt de Achterhoek, of eigenlijk het platteland in het algemeen, door stedelingen bestempeld als conservatief, saai, langzaam en ouderwets. Als muzikant, betrokkene bij de organisatie van de Zwarte Cross en Mañana Mañana en buiten de Achterhoek wonende Achterhoeker kan ik oprecht zeggen dat het tegendeel waar is. Ik vind alleen wel dat de Achterhoek naast de krimp te maken heeft met een andere zorgelijke ontwikkeling en dat is: nostalgie.

Toen ik nog studeerde om professioneel muzikant te worden (ja, daar kun je een diploma voor halen, haha!) kreeg ik van mijn docenten te horen: "Jazz speel je zo, blues gaat als volgt en een goed liedje bestaat altijd uit deze onderdelen en is op de volgende wijze opgebouwd." Waar toch die hang naar vaste stijlvormen, hokjes en regeltjes vandaan komt was en is voor mij een volslagen raadsel. Maar mijn docenten bleven ons hier op wijzen. Sterker nog: hun hele lesprogramma was gestoeld op dergelijke dogma's. In het eerste jaar dacht ik nog dat ze wel gelijk zouden hebben, maar al gauw kwam ik erachter dat die mannen en vrouwen totaal stilstonden. Als grote inspiraties noemden ze bijvoorbeeld The Beatles, Frank Zappa, Steely Dan en andere muzikanten uit hun jeugd. Op zich niets mee, want dat zijn allemaal uitstekende muzikanten, maar het feit dat mijn docenten geen enkele hedendaagse artiest konden noemen die hen inspireerde maakte voor mij duidelijk dat ze niet gedreven werden door nieuwsgierigheid, maar nostalgie. Gewoon ouderwets, mierzoet oude lullen sentiment doordrenkt met een verlangen naar de tijd waarin ze zelf voor het eerst een gitaar vast hadden. Er wordt immers tegenwoordig nog steeds steengoede en superinspirerende muziek gemaakt. Sommige mensen mijmeren echter liever over iets ouds, dan dat ze iets nieuws maken. Wat was het een opluchting dat ik die vastgeroeste deur met een knal achter mij kon dichttrekken na het behalen van mijn diploma!
Nostalgie is de doodsteek voor creativiteit, originaliteit, vooruitgang en houdbaarheid. Misschien leest u het al tussen de regels door, maar ik kan mij mateloos ergeren aan mensen die zich laten leiden door dergelijke sentimenten. Dit soort mensen zijn overal op onze mooie planeet te vinden en helaas ook in de Achterhoek. Persoonlijk denk ik dat deze hang naar vroeger mede bijgedragen heeft aan het langzaam verdwijnen van het dialect. Streektaalfundamentalisten hebben er met hun regeltjes en nostalgische verlangens voor gezorgd dat er bijna geen enkele jongere het meer spreekt. Een taal is altijd in ontwikkeling, maar de pleitbezorgers van het Achterhoeks maken er een museumstuk van voor in een vitrine waardoor het bij jongeren synoniem staat voor een humorloos relikwie uit een oubollig verleden. 
Nostalgici kunnen er voor zorgen dat de Achterhoek als regio, een handje geholpen door de krimp, hetzelfde gaat overkomen. Er worden talloze initiatieven ontplooit waarin men probeert te laten zien wat de Achterhoek te bieden heeft, maar mijns inziens wordt er te vaak weer archiefkast omgekieperd waarna een groepje grijze mannen ontroerd begint te dwepen met het verleden. Dit is allemaal met de beste bedoelingen, dat weet ik, maar wat cultuur - in de breedste zin des woords - betreft mag de blik wat mij betreft wel wat meer vooruit. De geschiedenis kan ons veel leren en ons blijven inspireren, maar wat de Achterhoek nu nodig heeft zijn nieuwe ideeën, nieuwe plannen en nieuwe energie. Terugkijken kan altijd nog wel. Daarom heb ik mij aangemeld als coach bij Stichting Pak An.

Pieter Holkenborg (1981) is geboren in Groenlo en opgegroeid in Lichtenvoorde. Hij is muzikant (Automatic Sam, Ten East (VS), MÖTHRA! en als solo artiest) en werkzaam bij de Feestfabriek Alles Komt Goed BV, de organisatie van de Zwarte Cross en Mañana Mañana.
 

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant