Stille schreeuw Iraniërs in Zutphen om aandacht IND

ZUTPHEN - Ze voelen zich terneergeslagen, niet gehoord en aan hun lot over gelaten. De 150 à 200 Iranese vluchtelingen in het asielzoekerscentrum (AZC) in Zutphen weten, vaak jaren na aankomst, nog niet waar zij aan toe zijn. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) verzuimt telkens weer hierover duidelijkheid te verschaffen. Voor de groep Iraniërs is de maat vol, vandaar dat zij op deze druilerige dinsdagochtend een stil protest houden langs de Voorsterallee. Eind augustus deden zij dit ook al.

Door Rudi Hofman

Voor de poort springt direct het spandoek in het oog met de hartverscheurende tekst ‘Beste koning U ziet uw dochters elke dag. Ik heb mijn dochter al 21 maanden niet gezien!’ Aan het doek hangt een foto van het zusje van de bijna 18-jarige Arya Jaiili. Arya mist haar en zijn eveneens in Iran achtergebleven moeder vreselijk. Net als zijn ‘geweldige familie’ en vrienden. Een kleine twee jaar geleden moest hij samen met zijn vader Mohamed hals over kop het land ontvluchten.

Nadat vader en zoon lopend illegaal de grens met Turkije waren overgestoken, reden zij in vijf dagen achterin een vrachtwagen naar Nederland. Via Ter Apel belandden zij in Zutphen met alleen een tas met kleren en geen identiteitsbewijzen. Arya moest bij de IND tien minuten Iraans spreken om zijn afkomst te bewijzen. ‘Politieke problemen’ noemt hij als reden voor de vlucht.

‘’Vorige week hadden we in Utrecht eindelijk een interview, maar de IND zegt niet wat er gaat gebeuren.’’ Vreemd is, zegt Arya, dat veel recenter aangekomen vluchtelingen uit andere landen die duidelijkheid wel hebben. ‘’Ik was mijn vrienden in Iran al kwijt en nu ook de vrienden die ik hier had gemaakt. Zij zijn naar elders vertrokken en hebben al een woning.’’ Zijn vader had in Iran een watersportclub en werkte buiten het seizoen als elektrotechnisch ingenieur. Arya droomde ervan jetski-wereldkampioen te worden. Zolang de tergende onzekerheid aanhoudt, durven hij en zijn vader nergens van te dromen.

Over het gebrek aan perspectief zegt een landgenoot van Arya: ‘’In Iran zat ik om politieke reden ruim zeven jaar gevangen, nu zit ik weer in de gevangenis, alleen is de deur open.’’

‘Dit is een Open Brief van Iraanse vluchtelingen die vergeten worden. Dit is een bericht voor wie wil luisteren en wie ons wil zien.
Wij zijn een deel van de Iraanse vluchtelingen die door meerdere problemen uit ons eigen land moesten vluchten en na twee jaar zonder behandeling aan ons lot verlaten worden in Nederland. Eerlijk gezegd zijn wij vergeten!’ Zo begint de open brief die Ehsan Bazaei namens alle Iraanse vluchtelingen de redactie toestuurde. De Iranees woont samen met zijn vrouw Maasi in het AZC. De volledige brief is hieronder te lezen.

Cartoon: Ehsan Bazaei

Dit is een Open Brief van Iraanse vluchtelingen die vergeten worden. Dit is een bericht voor wie wil luisteren en wie ons wil zien.
Wij zijn een deel van de Iraanse vluchtelingen die door meerdere problemen uit ons eigen land moesten vluchten en na 2 jaar zonder behandeling aan ons lot verlaten worden in Nederland.
Eerlijk gezegd zijn wij vergeten!

Maar….wij zijn geen Netflix acteurs, wij zijn echte mensen van vlees en bloed. Wij wachten al twee jaar op het eerste gesprek, op de behandeling van ons asielverzoek. Twee jaar, zonder dat er iets gebeurde!!!
Wij zijn degenen die onder dwang ons land moesten verlaten. Wij wachten nog steeds en wij zijn wanhopig op zoek naar het antwoord op onze vraag: Wanneer krijgen we eindelijk het interview definitieve beslissing door de IND?
Wij maken ons grote zorgen omdat het zo vreselijk lang duurt. Zogenaamd onder het voorwendsel dat Iraanse dossiers ingewikkeld zouden zijn, laten ze ons maandenlang of jarenlang op het antwoord wachten. Wij zien dat Iraanse vluchtelingen niet alleen te lang op het interview moeten wachten, maar ook dat velen van ons na het interview nogmaals lang moeten wachten op duidelijkheid over onze procedure. Wij waren echt geduldig maar onze kinderen zijn de slachtoffers van de huidige situatie.In het begin had de IND al toegezegd dat in zes maanden onze dossiers afgehandeld zouden worden. De nadere aankondiging geeft aan dat zij 42 weken tijd nodig hebben tot het interview.
In de Corona tijd kwam er weer vertraging. Maar in juli 2020 beloofde de IND dat voor het einde van het jaar alle achterstallige dossiers afgehandeld zullen worden en dat dan de definitieve beslissingen genomen zullen zijn. Hoewel deze belofte vanaf het begin onmogelijk leek, vertrouwden wij er toch op.

Deze belofte heeft de IND opnieuw gebroken en de IND stuurde een spijtbriefje waarin wordt gezegd dat zij in tegenstelling tot eerdere toezeggingen het doel niet kunnen bereiken, vanwege een tekort aan de medewerkers en de beperkingen die Corona met zich brengt. Vanaf het begin dat de IND de Taskforce instelde, benadrukte de IND keer op keer dat de Taskforce voor 1 januari 2021 haar opgave zou moeten afmaken. Er zitten ongeveer 2000 Iraanse dossiers in de opgave van de Taskforce. Onze vraag is: Als de IND vanaf het begin wist dat zij tot het eind van het jaar -naast de dossiers van andere landen- niet in staat was om ook de Iraanse dossiers te behandelen, waarom herhaalde zij de belofte dan toch keer op keer? Het is verbazingwekkend dat deze organisatie met zulke voorbereidingen en voorzieningen, niet een juiste inschatting kon maken van de tijd die ze nodig heeft om de interviews te plannen en definitieve beslissingen te nemen! Deze onzekerheid in het beleid van de IND leidt ons tot meerdere ernstige geestelijke en lichamelijke problemen.
Onze kinderen zijn elke dag getuige van stress en angst van hun ouders, en de droom van tenminste een eigen kamertje waarin zij hun tekeningen zonder zorgen op de muur kunnen plakken, lijkt onmogelijk te zijn. Wat is de schuld van die kinderen?

Er zijn een paar vragen die onze gedachten bezig houden en wij verzoeken de IND om op die vragen beantwoorden:
1. Als de reden voor de lange duur is dat de IND moeite heeft met het beoordelen, waarom krijgen diegenen die na 1 April 2020 hun asiel aanvraag hebben ingediend voorrang ondanks dat er al duizenden dossiers op de wachtlijst staan?
2. Toen wij onze asielaanvragen hebben ingediend bij de IND, kwamen we papieren tegen waarop stond dat Nederland een land is waarin de gelijkheid en rechtvaardigheid onscheidbare delen zijn van de Nederlandse samenleving. Dit ervaren wij helemaal niet! Waarom worden we behandeld op een manier waarbij de IND geen duidelijke taal spreekt en ongelijk handelt bij de tijd van het interview en de beoordeling.
3. Waarom heeft Corona negatieve invloed vooral op de Iraanse dossiers? De Taskforce was toch bedoeld om alle achterstallige dossiers weg te werken?
4. De AZC’s zijn geschikt om te wonen voor een korte termijn. Niet voor een periode van 2 (!) jaar of langer! Waarom moeten wij zo vreselijk lang in de AZC’s wachten op een interview en de beslissing, zonder iets te kunnen doen om onze leven wederom op te bouwen?
5. De enige wet die steun geeft aan ons als de procedure traag verloopt, was de wet van klachtrecht na 6 maanden. Helaas is deze wet in eerste instantie uitgesteld vanwege corona en de IND probeert om deze wet helemaal in te laten trekken. Op die manier zal de vluchteling geen meer macht hebben tegen langdurige procedures.
6. Waarom is er geen discipline in de behandeling (degenen die eerder hun asielaanvraag hebben ingediend, krijgen geen voorrang).
7. Wie is verantwoordelijkheid op alle geestelijke schade met name depressie en zelfs zelfmoord!?

Tenslotte: Wij verwachten u eerlijkheid in de behandeling en handel volgens de beloften die eerder gedaan zijn in de media.
Wij verzoeken u definitieve beslissing en duidelijkheid voor het eind van 2020.
Wij kunnen niet meer de tranen van onze dierbaren tolereren, hier naast ons of van onze gezinsleden die op gezinshereniging al lang wachten.
Wij zijn de Nederlandse mensen dankbaar vanwege meeleven en medewerking.

Protest bij het AZC in Zutphen. Foto: Arya Jalili