Column Paul Bombeld - Chocoladesnoepers en -sloebers

Chocoladesnoepers en -sloebers

Een bedrijfsbezoek staat er dinsdagmiddag op het programma. Met de ondernemers, aangesloten bij de Maatschappij van Nijverheid en Handel, zijn we te gast bij chocolaterie Magdalena in Vierakker, in het Ludgerusgebouw. In het voorste gedeelte van de grote zaal zijn de tafels gedekt. We lunchen bij de openslaande deuren naar het terras. Een half uurtje later verplaatsen we ons naar een achterzaaltje waar uitbater Michael en zijn vrouw Magdalena klaarstaan voor een prachtige en afwisselende presentatie. Over een uur zijn wij ondernemers een stuk wijzer.

De chocoladepresentatie begint met een film. In de groene binnenlanden van Ghana groeien de cacaobonen aan de bomen. En dat is direct al anders dan bij ons. Hier in Nederland groeien vruchten als appels en eikels aan de uiteinden van dunne takjes. Cacaobonen in Afrika niet, die groeien direct aan de dikke stam. Dat maakt het plukken overigens ook een stuk gemakkelijker. Een flinke slag met een groot kapmes en de boon dondert op de grond. Na een droogproces onder bananenbladeren en een zonnebad op rieten matten zijn de bonen klaar voor verscheping naar Europa. Na afloop van de film gaan we het maken van chocolade en bonbons live meemaken. Chocoladeblaadjes, gevulde bonbons en het decoreren van lekkernijen. We mogen alles zien, de ondernemersclub staat er bovenop. We krijgen tekst en uitleg over verschillende soorten chocolade. Een viertal bakjes gaat rond en tijdens het verhaal mogen we direct de verschillen proeven. Een grote vrucht van de cacaoboon gaat ook rond, gevolgd door een handje met kleinere cacaobonen.

Ook in het winkeltje kijken we onze ogen uit. Bijvoorbeeld naar de enorme ouderwetse kassa van zo'n honderd jaar oud. Tot grote spijt van Magdalena defect. Ze kan geen reparateur vinden die dit mechanische geval weer aan de praat krijgt, jammer. Bij het afscheid krijgen we allemaal een klein zakje met chocolaatjes mee. Om de huisgenoten ook te laten proeven. Nogmaals dank voor zoveel gastvrijheid.

Op de terugweg dwaalden mijn gedachten af naar een documentaire, enige jaren geleden te zien op tv over de cacaoproducenten in Afrika. De programmamakers hadden een reep chocolade meegenomen naar Ivoorkust waar de cacaoboeren het eindproduct eens een keer konden aanschouwen. De cacaoboer die al zijn hele leven in de bonenproductie werkte proefde voor het eerst van zijn leven chocolade. Hij stond er versteld van. Het was heel erg zoet, maar ook heerlijk. Enthousiast vertrok hij met de chocoladereep op de brommer naar zijn plantage. Daar mochten ook zijn arbeiders proeven van het eindproduct van de witten, zoals ze ons westerlingen noemen. En wat denkt U? Een vreemd goedje maar wel erg lekker, verder konden ze er geen chocolade van maken.