Column Henrieke Schoonekamp - 'Wat is je hobby?'
Algemeen Columns'Wat is je hobby?'
Echt een vraag die kinderen elkaar stellen. Als kind had ik ook veel hobby's. Tegenwoordig niet meer. Er zijn wel heel veel dingen die ik leuk vind om te doen, maar een hobby zou ik het niet noemen. Als kind was ik veel met m'n handen bezig, aan het knutselen enzo. Origami was echt een hobby toen. Origami is sjiek omschreven Japanse vouwkunst, maar zo wil ik mijn creaties niet noemen. In ieder geval was ik druk met het vouwen van beestjes, poppetjes, kubussen en huisjes. Met papier in verschillende maten en kleuren en als kind natuurlijk het liefst met vrolijke figuurtjes erop. Hartstikke leuk.
Eén van de meest bekende origami figuren is wel de kraanvogel. En al ben ik lang geleden al gestopt met deze hobby, die kraanvogel ben ik altijd blijven vouwen. Da's ook het enige figuurtje wat ik nog weet en is gewoon leuk om af en toe te maken. Van een theezakje op een terras of van een servetje. Van een stukje papier terwijl ik aan het bellen ben. Niet dagelijks of maandelijks, maar af en toe. Van geld, voor een bruiloft, maakte ik er een paar jaar geleden nog wel één keertje heel veel.
Afgelopen week was ik weer eens een kraanvogel aan het vouwen, uit verveling eigenlijk. Ik was aan het bellen en stond in de wacht en voor mij op tafel lag een stuk papier. Toen het gesprek was afgerond en de vogel gevouwen was, realiseerde ik mij ineens de betekenis ervan. Volgens een Japanse legende mag een ieder die er duizend vouwt een wens doen. Bekend is het verhaal van het meisje Sasaki Sadako uit Hiroshima. Zij vouwde ze niet alleen om te genezen van leukemie, maar ook voor wereldvrede.
Ik kan eigenlijk ook wel een wens gebruiken. En omdat het een mooie afleiding is om te doen, besluit ik er voor te gaan, voor de duizend kraanvogels. Bij Schepping koop ik een flink pak origamipapier en begin thuis met vouwen. Als ik een aantal vogels heb app ik m'n moeder een foto ervan en leg uit wat de bedoeling is. Zij staat al snel op de stoep met heel veel origamipapier van vroeger, allemaal bewaard in de oude pijptabakblikjes van m'n vader. Papier genoeg dus. En tijd ook, hulp mag niet, moet ze zelf vouwen. Ik ga voor de duizend vogels en de wens. Wat ik met die vogels ga doen, dat weet ik nog niet. Die wens, die weet ik wel. Dat het niet echt waar is weet ik ook wel, maar ach wie weet...
