Column Mas Papo - ingezonden gedicht 'Mijn kleindochter'

Kinderzegen

Zo af en toe bezochten we een museum. Je vindt het ook belangrijk dat ze op de hoogte zijn van het een en ander. En dat ze hun wijsheid niet alleen maar van de telefoon of de IPad halen. Het zijn niet alleen spelletjes, gelukkig. Maar toch.

Op zoek naar wat dan toch ook wel leuk is zouden we naar het Spoorwegmuseum gaan, maar het als verrassing houden voor de jongens. Onderweg bij een koffiestop kon de jongste het niet meer houden. "Waar gaan we naar toe?". Hij wilde het weten. We konden er niet meer omheen en verklapten onze bestemming. "Irritant", vond hij het, de jongste. Hij had helemaal geen zin in een museum en treinen kijken.
Toen we aankwamen moesten we de auto achter het museum neerzetten. We konden vanaf daar, achter het hek, precies het spoor zien met de oude wagons en het emplacement. Er liepen mensen op het spoor. "Mogen wij straks ook op het spoor lopen?" "Ja, dat mogen jullie straks ook." "Cool." En toen werd het toch nog een leuke dag.

Kinderen en kleinkinderen. Tja, een inspiratiebron voor verhalen en gedichten. Marianne Beijer heeft een kleindochter. Ze beschreef haar in het volgende gedicht.

Mijn kleindochter

Haar mooie huid als fluweel,
lijkt op de zachte zonnedauw in de Sahara.
Dit zand draagt zij in korrels naar de zee.
Een vage sluier draagt ze,
met tule rond haar heupen.
Zij voert de gracieuze dans,
van alle meeuwen met zich mee.

Zij zwemt met dolfijnen.
Ze legt haar oor aan alle schelpen.
Ze kent de klank van de rivier en van de stroom.
Het koraal klinkt via haar stem in alle instrumenten.
Zij is de sopraan van de rivier
en de luisterrijke muze van mijn droom.

Als kwikzilver dartelt zij door alle heuvels en de dalen.
Haar schaterlach lijkt op dat van een zacht kristallen toon.
Zij zet de waarheid om in kinderlijke argumenten.
Ze heeft een groot vertrouwen.
Beschouwend staat ze tussen alle elementen.
Ze maakt het leven veel leuker dan "gewoon".

Marianne Beijer