Afbeelding

Column Henrieke Schoonekamp - Over bladeren en plassen

Algemeen Columns

Over bladeren en plassen

Als de bladeren van de bomen vallen in de herfst, ben ik niet blij. Het betekent echt het einde van de zomer en het begin van de donkere, koude jaargetijden. En daarbij vind ik het gewoon geen vrolijk gezicht, al dat vallend blad.

Als al dat blad gevallen is, ben ik wel heel blij. Kinderlijk blij zelfs. Want zodra er ergens veel blad ligt kan ik ineens niet meer normaal lopen. Dan moet en zal ik er dwars doorheen lopen, ondertussen de bladeren wegschoppend, zodat ze alle kanten op dwarrelen. Ik zou er best omheen kunnen lopen, maar het lukt niet, ik heb er simpelweg geen controle over. En of ik nou oude gympen draag of nette schoenen met hakken, dat maakt niet uit. Ik moet er dwars doorheen. Heerlijk.

Als er niet genoeg blad ligt om weg te schoppen dan loop ik er overheen. Het geluid van het knisperend blad onder m'n schoenen, daar word ik echt vrolijk van. Iedere gek z'n gebrek. Overigens niet alleen van het blad onder mijn eigen schoenen word ik vrolijk. Ik woon op een hoek met heel veel bomen in de buurt die ontelbaar veel blad loslaten. En als ik dan thuis ben hoor ik mensen over het blad lopen. Ik vind het gewoon een gezellig geluid. En ik hoor dan ook veel mensen door het blad schoppen. Er zijn dus meer mensen hier in Zutphen die hetzelfde doen…

En hoewel de gemeente Zutphen een kooi heeft geplaatst zodat wij buurtbewoners het blad daarin kunnen verzamelen blijft er toch nog veel liggen. Want ik heb al heel vaak heen en weer gelopen met emmers blad, net als de buren, maar het is deze week gewoon dweilen met de kraan open. Eén emmer afgevallen blad in de kooi en de bomen laten voor vijf emmers vallen.

Binnenkort zal het blad wel weg zijn van de straat. Jammer. Dan moet ik de neiging bedwingen om niet in die kooi te springen met al dat blad. Lijkt me fantastisch. In de bladeren duiken, ermee gooien en een paar zwemslagen doen in de bladerenkooi. Vrees echter dat iemand me dan laat opnemen.

Gelukkig kan ik mij in deze regenachtige periode nog storten op mijn andere niet te bedwingen afwijking: Het stampen in plassen. En ook hiervoor geldt: nette schoenen of niet, ik moet en zal er dwars doorheen. En als ik zeker weet dat niemand kijkt, dan stamp ik ook echt in plassen, het liefst met een aanloop. Maar alleen als echt niemand kijkt hoor. Dat met die bladeren, da's sociaal maatschappelijk nog wel geaccepteerd om daar doorheen te schoppen. Maar op mijn leeftijd met een glimlach van oor tot oor in plassen stampen, tja, daar zal toch wat raar tegen aan gekeken worden. Tenzij er nu mensen lezen die dit ook stiekem doen en na het lezen van dit verhaal ervoor uit durven komen. Dan kunnen we misschien wel een keer met z'n allen… Oh, zullen we?

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant