Column Henrieke Schoonekamp - Schaaltjesdief

Schaaltjesdief

Ik ben een dief. Een schaaltjesdief…

Járen geleden, de dag na kerst. Begin van de avond ben ik thuis als de deurbel gaat. Blij verrast spring ik op van de bank en loop naar de voordeur. Ik verwacht niemand, dus ben benieuwd wie er voor de deur staat. Ik open de deur en zie collega Simona staan. Ze woonde destijds letterlijk om de hoek. Ze heeft een afgedekt glazen schaaltje in haar hand. "Hai! Kom je wat brengen! Tiramisu, door m'n moeder gemaakt!". Ik ben verbaasd, zoveel contact hebben we niet dat we bij elkaar aan de deur komen, laat staan tiramisu komen brengen. Ik pak het schaaltje aan en vraag of ze binnen wil komen. Daar heeft ze geen tijd voor. Ik bedank haar en even later zit ik aan tafel met de allerlekkerste tiramisu die ik ooit gegeten heb.

Als ik het schaaltje met smaak helemaal leeggesmikkeld heb, was ik het af en zet het in de kast. Met de bedoeling om het zo snel mogelijk aan Simona terug te geven. Echt, de intentie was er. Maar het komt er steeds niet van…

Als ik af en toe Simona op het werk zie heb ik het schaaltje niet bij me. Ik gebruik het nooit, het staat gewoon in de kast te wachten tot ik het terug geef. Maar dat komt er dus nooit van…

Een paar maanden geleden. Ik kom Simona tegen op het werk. Meteen een stemmetje in m'n hoofd: "Dat schaaltje!". Simona zegt dat haar moeder heeft gevraagd of ik een keer tiramisu kom eten. Ze leest altijd de columns en vindt het leuk om te maken. Ik zeg meteen ja, wat lief van mama-Simona!

Een paar weken later sta ik op de stoep. Met een bos bloemen, maar zonder het schaaltje. Stomweg vergeten.

Mama-Simona heeft pasta gekookt. Zo lekker! En ook heel gezellig aan tafel. En dan komt het toetje… Een enorme schaal tiramisu. Ik krijg een flink stuk in een wel heel bekend schaaltje. En krijg te horen dat de familie bij elke familiegelegenheid lacht om het ontbrekende schaaltje van het servies. Ik schaam me rot…

Best laat ga ik naar huis, het is gezellig. Maar voor ik in de auto stap krijg ik een flinke schaal met tiramisu in mijn handen gedrukt voor thuis van mama-Simona. Waarop Simona met een knipoog zegt: "Geef die schaal maar niet terug aan mijn moeder, die vind ik wel mooi!".

Simona heeft deze schaal niet. Natuurlijk niet. Die staat uiteraard al maanden bij mij in de kast, naast het andere schaaltje. En weer vergeet ik het steeds.

Nu staat het zwart op wit in de krant. Ik ben een schaaltjesdief. Donderdag ligt deze krant op de mat, vrijdag zet de redactie de tekst online. Dit weekend breng ik echt die schaaltjes terug naar de rechtmatige eigenaar mama-Simona. Iedereen weet het nu, ik moet nu wel. Kan ik eindelijk mijn naam zuiveren als schaaltjesdief.