Zutphense Leeuw april 2017 - Joop Jansen: 'Ik zou nog honderd jaar willen leven'

Zutphense helden, u kent ze wel. Ze zetten zich met hart en ziel in voor de samenleving. Onmisbaar zijn ze, maar wat drijft hen, wat is hun geheim? De Zutphense Leeuw is een schriftelijke onderscheiding die Alize Hillebrink namens Contact uitreikt aan deze helden. De Zutphense Leeuw van deze maand is Joop Jansen.

Voor Joop Jansen (66) is niks te gek. Samen met zijn vrouw woont hij in het poortgebouw van de Rooms Katholieke begraafplaats in Zutphen. Naast toezichthouder en rondleider is hij vooral verhalenverteller en verhalenverzamelaar. "Ik wil het liefst alles delen, misschien praat ik daarom wel zoveel."

Op maandagmorgen werken we hier met tien vrijwilligers. Bladharken, schoffelen, graven bijwerken of een graf ruimen. Alles doen we respectvol. Nee, ik heb er geen moeite mee om hier te wonen, het is de mooiste en rustigste plek van Zutphen.
De katholieke graven ken ik bijna allemaal. Vijf jaar geleden begon ik met het opschrijven van alle bijzondere verhalen die ik ken van de gestorvenen. Want ik dacht: als ik doodga neem ik het met me mee. Zo worden ze niet anoniem vergeten. De titel wordt: 'Het verhaal onder de steen'. Met de verhalen breng ik de graven weer tot leven. Het zijn niet alleen bijzondere Zutphenaren, ook gewone mensen komen erin. Ieder mens heeft een verhaal. Ik heb ondertussen wel honderd verhalen. Ik zou nog honderd jaar willen leven om nog meer verhalen te verzamelen.
Je moet in het leven je eigen weg volgen anders kom je niet waar je wil komen. Ik wandel graag. Tussen 1995 en 2004 ben ik naar Santiago de Compostella gelopen. Daar werd ik van wandelaar tot pelgrim. Mijn leven kreeg meer diepgang, het heeft mij verstevigd in wat ik nu doe. Tijdens die tocht heb ik geleerd hoeveel het sociale je kan brengen. Iemand een plezier doen, daar word ik vrolijk van. Je dienstbaar opstellen brengt je de grootste rijkdom. Dat is niet in geld uit te drukken. Ik ben heel sociaal opgevoed. Doen wat mijn omgeving mij vraagt. Dat kwam door mijn vader. Hij had veel sociaal onrecht meegemaakt. Het zorgen voor je medemens heeft hij op mij overgedragen. Ik wil het liefst alles delen, misschien praat ik daarom wel zoveel.
De dood leeft. Dat merk ik bij mijn rondleidingen. Het is hier een plek van verdriet en vreugde. Afscheid nemen is moeilijk, is misschien wel het moeilijkste stukje van het leven. En dat kun je maar één keer doen. De persoonlijke inbreng van mensen bij het laatste afscheid moedig ik aan. Ik breng mensen op ideeën. Dat kan het verdriet verzachten, verminderen. Zodat ze er op een fijne manier op terugkijken. Loslaten wordt daardoor iets makkelijker. De dood ìs loslaten.
Op deze plek wil ik oud worden, als het mij gegeven wordt. Nooit meer verhuizen, alleen nog naar een plekje in deze mooie tuin.