Column Henrieke Schoonekamp - Pad

Pad

Je weet nooit precies wat er op je pad komt. Dat klinkt wel heel filosofisch voor een eerste regel van een column, past ook niet bij mij, maar ik moet toch ergens mee openen.

Wat ook echt niet bij mij past is heel chagrijnig worden van een paar zeurderige mensen of mensen die mijn tuin als hondentoilet zien en op die manier mijn pad kruisen. Waarop ik achter de laptop kroop en best boos de tekst schreef voor deze plek vorige week. Ik had al snel enigszins spijt dat ik wat bozig een column hierover had geschreven. Wat ik echter niet verwachtte, waren de vele reacties. Mensen kwamen zelfs speciaal aan de deur om mij te zeggen dat ze ook genoeg hadden van de vervelende mentaliteit die sommige mensen helaas hebben. Iemand opperde via een ingezonden brief naar deze krant zelfs om een burgerwacht te beginnen. Dat gaat me wat te ver, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat de gemeente Zutphen toch vooral bestaat uit hele leuke mensen met een sociale mentaliteit. En ik nam mij voor: ik ga niet meer zo chagrijnig worden van wie of wat er ook op mijn pad komt.

Zondagmiddag. Konijnen lopen in de tuin, de deur van de schuur naar de tuin staat een stukje open. Het is koud en nat, voor die harige langoren prima, maar ik zit lekker warm binnen met veel thee. Ieder z'n ding. Af en toe kijk ik even of het goed gaat buiten. Ze kunnen geen kant op en er kan geen kat bij, maar gewoon voor de zekerheid. Ik loop vanuit huis de schuur in en net als ik naar buiten kijk zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen in de schuur. Ik draai mijn hoofd naar links en zie nog net een dikke pad een duik nemen tussen de zakken met hooi. En weg is-ie. En weg is mijn goede voornemen om niet meer chagrijnig te worden van iets of iemand dat mijn pad kruist. Want als ik ergens geen fan van ben zijn het padden en kikkers. Te glibberig en ze springen te goed. Ik moet dat beest vinden, hij (of zij, heb niet tussen de pootjes gekeken), kan niet in de schuur blijven. Heel voorzichtig haal ik de zakken hooi weg. Geen pad. Zak plastic, zwarte kratje, zakken potgrond, alles verdwijnt naar buiten. Maar geen pad te vinden. Tot ik twee oogjes onder de kast zie. Probleem. Als hij daar blijft gaat hij dood. Maar plat op de grond met mijn arm onder de kast graaien durf ik echt niet. Kast aan de kant dus. Zodra ik begin te schuiven komt pad tevoorschijn. En kan ik met wat zachte tikjes tegen zijn paddenbillen het beest weer naar buiten schuiven. Opgelucht zet ik de schuur weer vol en sluit dan snel de deur.

Je weet nooit precies wat er op je pad komt. En zolang het geen pad is zal ik er niet meer chagrijnig van worden.